Al sinds Paul Simon‘s Afrikaanse uitstapjes heb ik besloten dat wereldmuziek niet mijn ding is. Leuk hoor, muziek uit exotische landen, maar dan wel het liefst gewoon ter plekke uitgevoerd. Niet door bleke westerlingen die geforceerd wat kleur aan hun muziek proberen te geven. Toen ik het verhaal las achter East of Eden, het tweede album van voormalig Concretes-zangeres Victoria Bergsman, vreesde ik het ergste. Een Zweedse zangeres die naar Pakistan vertrekt om aldaar met lokale musici een album op te nemen. Slik. Gelukkig valt dit honderd procent mee en helpen de Oosterse invloeden de nogal vlakke stem van Bergsman te verlevendigen. Vooral opener “To Lose Someone” is indrukwekkend. De broeierige hitte van Pakistan is voelbaar in vrijwel elk nummer, zelfs op het in het Zweeds gezongen nummer “Tidens Gång”. Het nummer wordt gevolgd door het opvallende “Wapas Karna”, volledig gezongen door een Pakistaanse. Nauwelijks herkenbaar maar wel net zo goed is de cover van Animal Collective‘s “My Girls”, door Bergsman omgedoopt tot “My Boys”. Het lijkt erop dat Bergsman met oprechte belangstelling en liefde voor de Pakistaanse cultuur dit album heeft opgenomen. Ik ben bang dat ik een van mijn diepgewortelde vooroordelen zal moeten laten vallen.
mij=Rough Trade / Konkurrent