Al sinds de tweede helft van de jaren negentig trakteert het Franse We Insist! haar luisteraars op kloeke tegendraadse avant-garde rock met uitstapjes naar math, noise, indie en zelfs free jazz. In het begeleidend schrijven bij hun nieuwe cd The Bable Inside Was Terrible staat het zelf heel treffend als volgt beschreven: ‘To be completely honest, the new material makes it as easy as nailing a pudding to the wall to file and categorize their sonic power’. Daar is weinig van gelogen. Aan de hand van zingende drummer Etienne Gaillochet zoeken ze in elk nummer weer naar een mix van een kekke groove met verwacht onverwacht (juist ja!) technisch vernuft zonder daarbij de melodie te verwaarlozen. Dit maakt The Bable Inside Was Terrible boeiend, maar niet altijd even gemakkelijk te verhapstukken. Wat dat betreft laat openingsnummer “Deja Vu” gelijk duidelijk horen wat je voorgeschoteld gaat krijgen de rest van de cd. De doldrieste gitaargymnastiek gaat hand in hand met een knorrende saxofoon en getergde zang. De stem van Gaillochet heeft bij tijd en wijle hetzelfde snerpende geluid in zich dat doet denken aan Dismemberment Plan‘s Travis Morrison en kon wel eens niet door iedereen evenzeer op prijs gesteld worden. Maar zelfs dan kun je niet anders doen dan je petje afnemen voor de puike prestatie die hij levert door drums en zang te combineren. Want geloof mij dat is een hell of a job in een band als We Insist! Dat de band (om hem te sparen?) van tijd tot tijd wat gas terug neemt en kiest voor een wat meer minder complexe insteek, is voor een luisteraar dan ook een slimme zet. Al laten ze je met grote graagte je tanden stuk bijten in de tweede helft van het toch echt ingetogen gestarte “In A Maze”.
mij=Exile On Mainstream / Suburban