In het land der blinden is eenoog koning, maar wat als er meer dan een eenoog is. Dat vertelt het gezegde niet. In het land van de singer-songwriters met een alt.country-inslag zijn er uiteraard veel blinden, maar ook genoeg eenogen. Ik vind zelf dat er veel moois in dit genre gemaakt werd en wordt. Toch zijn er slechts enkele heersers. Johnny Cash was zo’n iemand. Neil Young, al gaat hij muzikaal breder. En Ryan Adams leek zo’n belofte: prachtige albums maar het ultieme daar is het nog steeds wachten op. Ondertussen dienen zich weer nieuwe kanshebbers aan, zoals Jason Molina met zijn Magnolia Electric Co. of in dit geval A.A. Bondy. When The Devil’s Loose is het tweede album van deze Amerikaan. Het eerste album schijnt een echt solo-album te zijn, maar hier heeft hij een band om zich heen verzameld. Bondy weet hun rol echter wel te beperken, want de loomheid in zijn bijna zwevende liedjes en zijn prachtige, wel wat op die van Ryan Adams lijkende, stem zijn de sterke troeven. Neem hierbij de wat donkere liedjes en ik durf hier te stellen dat we er een eenoog bij hebben. Of het uiteindelijk een heerser wordt dat zal moeten blijken, maar de muziek van Bondy is net als het op veilige afstand genieten van de soepele bewegingen van de tijger, ondertussen vergetend dat hij ook erg gemeen kan zijn, maar dat hij aan de andere kant bedreigd wordt. Binnenkort in ons land als voorprogramma van The Felice Brothers, ook weer van die eenogen.
mij=Fat Possum / Bertus
Dom, dom, dom, Paradiso. Dom, dom, dom, Tivoli, dat het voorprogramma niet even in Podiuminfo wordt gezet…
Het is geregeld Ewie 😉