Drie jaar geleden debuteerde Amy Millan niet onverdienstelijk met Honey From The Tombs. Toch moet ik terugkijkend concluderen dat er eigenlijk maar één geweldig nummer op stond: “Skinny Boy“. Ik was dan ook een beetje huiverig om aan Millan’s tweede cd Masters Of The Burial te beginnen. Maar wat klaag ik nou? Luisteren naar de stem van Millan (wie riep daar Suzanne Vega?), dat is zowel in Stars, als in Broken Social Scene geen straf, en dat geldt eigenlijk ook als ze ze het solopad optrekt. Toch ontbreekt het wederom aan echt sterke eigen liedjes. Blijkbaar heeft ze het vangnet van haar bandleden toch nodig. Bovendien breekt vooral het missen van haar counterpart in Stars, Torquil Campbell, Amy op in de grotendeels weemoedige liedjes in pasteltinten. De covers mogen er overigens best zijn. Het is vast niet voor niets dat de opmerkelijke up-tempo cover van Death Cab For Cutie‘s “I Will Follow You Into The Dark” gelijk opvalt. Ook de covers van Weeping Tile (Sarah Harmers voormalige band, “Old Perfume”), Jenny Whiteley (“Day To Day”) en Richard Hawley (‘Run For Me”) zijn verdienstelijk. Alhoewel een breekbaar, spookachtig eigen liedje als “Lost Compass” ten opzichte van die covers geen slecht figuur slaat. Millan is dan misschien geen Leslie Feist of Emily Haines, ik snap best dat ze graag haar eigen ei wil leggen om te kijken wat er uit de dop komt. Waarom zou ze ook niet? Het is nu geen lelijk eendje en voor hetzelfde geld wordt het de volgende keer wél een echt sierlijke zwaan.
mij=Arts & Crafts / Konkurrent