Athlete is een van die bands die nog altijd gebukt gaat onder een onovertroffen debuutalbum. Vehicles & Animals, in 2003 genomineerd voor een Mercury Music Prize, was een speels en uitgelaten album met goede liedjes. Met zowel Tourist (2005) als Beyond The Neighbourhood (2007) lukte het ze niet dat album te overtreffen. Op die platen klonk Athlete als een stadionband, terwijl ze dat bij lange na nog niet waren. Nummers als “Wires” en “Hurricane” doen wellicht een succesvolle gooi naar die status, maar de rest van het oeuvre blijft te ver bij die nummers achter. En nu is er album #4; Black Swan. Het verhaal dat aan de plaat ten grondslag ligt is in ieder geval groots, zie het interview elders op deze site. Net als op de vorige albums is ook nu weer vroeg in het album een potentiële hit te horen (“Superhuman Touch”). En waar voorgaande albums na die hit voortkabbelden richting de vergetelheid, blijft Black Swan het luisteren waard. Wellicht is dat omdat de stadionaspiraties dit keer binnen de perken blijven. Een mens mag dromen, toegegeven, maar van hoogmoed houdt niemand. Dat lijkt Athlete ook in te zien, en dus is Black Swan een mooi uitgebalanceerde plaat, met een aantal gedragen meezingers die arm in arm gaan met uitgeklede luisterliedjes. Athlete is geen stadionband en zal dat ook nooit worden. Dat inzicht komt nogal laat, na twee albums waarop te hoog van de toren werd geblazen. Of het ook té laat is, moet de tijd uitwijzen. Black Swan is in ieder geval een bewonderenswaardige pas op de plaats.
mij=Fiction / Universal
Ik weet niet zo goed wat ik met deze plaat moet. Het lijkt wel alsof de nieuwe platenmaatschappij gezegd heeft ‘jullie waren toch die Coldplay-kloon die nooit een echte kans kreeg bij EMI, doe het kunstje nu maar eens bij ons dan’. De intro’s van de nummers geven het al aan, het klinkt heel wijds allemaal, al het avontuur lijkt er op voorhand uit.
Maar wellicht dat-ie nog groeit als ik ‘m lekker op de achtergrond draai. Dat gold voor de vorige namelijk ook.