Nadat ik de clip van “Open One Eye” op YouTube had gezien was ik fan. Wat een heerlijk nummer. Franz Ferdinand maar dan met meer pit, The Hives maar dan met goede liedjes. En toen moest het debuutalbum nog komen. Ook op “Battleships” – de tweede song die ik hoorde – kon ik niet stil blijven zitten: een groots refrein en een ongekend energiek ritme. En dan heeft Baddies – want oven hen gaat het – ook nog eens de eeneiige tweeling Michael en Jim Webster als uithangbord. Samen met de twee andere bandleden gaan ze gekleed in gladgestreken blauwe overhemden door het leven. Een band om vanaf de eerste seconde voor te vallen. Op debuut Do The Job helaas teveel van hetzelfde. Baddies kiest te vaak voor de makkelijke weg. En ‘the easy way’ kent geen zijwegen, maar loopt gewoon rechtdoor. De youngsters willen twaalf nummers lang vol gas geven en vergeten zelfs binnen de nummers te variëren. Het maakt Do The Job bij vlagen een te vlakke plaat. Gelukkig blijven er nog een handjevol nummers over die wel barsten van de hitpotentie. Het Britse geluid – er zitten zelfs flarden Maxïmo Park in het materiaal – gecombineerd met Amerikaanse poppunk werkt op momenten aanstekelijker dan een vuurtje op een rieten dak. Britpop, maar dan zonder moeilijk kijkende mannetjes die het leed van een hele natie op hun schouders moeten dragen. Baddies moet – let op, jeukwoord – groeien. Een aardig debuut van een band die volgens mij live nog vele malen leuker is dan op plaat.
mij=Medical / Rough Trade
inderdaad live leuk