Wij hebben een nieuwe schrijver in ons midden, namelijk -gastschrijver- Ramon. Hij ruikt aan het schrijven om te kijken of dit hem bevalt. Als ik mail met Ramon waar hij zoal naar luistert, antwoordt hij me dat dit heel divers is als er maar een rauw randje aan zit. We hebben een overeenkomst. De vraag van Storm aan mij om wat cd’s door te sturen, wordt dat echter moeilijker. Als ik door de stapel wroet die nu bij me ligt, wil ik hem de cd No Final Destination van Bruce Guthro (nog) niet aandoen. Ik heb er nog geen noot van gehoord, maar gezien de foto op de voorkant verwacht ik een soort van Dinand Woesthoff. En daar heeft Ramon ongetwijfeld een broertje dood aan. Bruce Guthro is zanger van de Schotse folkrockband Runrig, een band waar ik overigens nooit wat mee gehad heb. Stiekem heb ik echter wel de hoop dat het toch wel mee zal vallen met de cd. No Final Destination is het vijfde solo-album van de Canadees. Met Canada heb ik meteen een referentie te pakken die mij bij de muziek van Guthro opkomt, namelijk Bryan Adams. Ook hij maakt in mijn ogen veilige rockmuziek waar de suggestie van rauw gewekt wordt, maar eigenlijk vermeden wordt als de pest. Ik vrees dan ook dat Guthro met een goede promotie wel voet aan de grond zou kunnen krijgen in ons land. In buurland Duitsland is dit inmiddels al aardig gelukt en ik betwijfel of wij Nederlanders meer smaak hebben. De cd-speler in mijn muziekinstallatie weigerde overigens om deze cd te spelen, zodat ik uit moest wijken naar bijvoorbeeld de pc en de autoradio. Zouden cd-spelers eigenlijk smaak hebben?
mij=Big Lake / India / Rough Trade