Ik denk er wel eens over om mijn baard te laten staan. Ik haat namelijk scheren. Een verschrikkelijke waste of time. Reken maar eens uit hoeveel tijd een man verdoet met het gladtrekken van zijn huid gedurende zijn hele leven. In die tijd kun je veel interessantere dingen doen. Misschien dat Ray Raposa daarom al weer klaar is met een nieuwe Castanets-cd. Zijn vorige album City of Refuge is namelijk nog geen jaar oud. En Raposa’s baard heeft ondertussen een nog imposantere lengte gekregen. Aan kwaliteit levert Raposa niet in door dat snelle werken. Texas Rose, The Thaw & The Beasts is wederom een bijzonder sterk album. Met zijn kenmerkende stem weet hij me weer zo voor zich te winnen. Op Texas klinkt Castanets ook meer dan voorheen als een band. Dit komt doordat Ray hulp kreeg van onder meer labelmaat DM Stith, Black Heart Procession frontman Pall Jenkings en zelfs Bauhaus’ bassist David J. Maar zelfs als Castanets klinkt als een band, dan klinkt Raposa als iemand die zich heel erg onbegrepen en alleen voelt in gezelschap. Dat komt ook door zijn almaar ronddolende gitaarwerk dat voelt als een man die al eeuwen moederziel met zijn ziel onder de arm loopt, maar daar toch intens van geniet. Het maakt zijn liedjes onheilspellend, zelfs als ze door de elektronische knispers en zoemende bas zoals in “Worn From The Fight (With Fireworks)” iets lichts over zich krijgen. Bijzonder is ook Ray’s flirt richting triphop in “No Trouble”. Hij zingt dan wel dat er niet zoiets bestaat als trouble, maar ik weiger eerlijk gezegd te geloven dat ‘ie dat echt meent.
mij=Asthmatic Kitty / Konkurrent