Bij de eerste klanken van The Treatment lijkt het alsof ik naar nieuw werk van The Pixies zit te luisten. Duidelijk de luie bas van Kim Deal en de zang van Frank Black… of toch niet? Nee, volgens het hoesje gaat het toch echt om een album van Early Day Miners, een band uit Indiana in de VS. Er verschenen al vijf albums van het viertal, maar enige doorbraak bleef vooralsnog uit. Daarom misschien is The Treatment een stuk poppier geworden dan de voorgangers. De Pixies-associaties blijven beperkt tot het eerste nummer en daarna is het gewoon sterke en vrolijke indiepop die we voorgeschoteld krijgen. Opvallend is het mooi heldere geluid van het album en de hypnotiserende bas die in elk nummer op de voorgrond treedt. Het enige zwakke punt is de niet echt karakteristieke zang van Daniel Burton, maar op vrijwel ieder nummer wordt hij gelukkig bijgestaan door een achtergrondzangeres met een fenomenale stem. Hierdoor blijven ook de langere nummers toch boeien. De vraag is of het verstandig was om deze zangeres alles te laten zingen op “Silver Oath”, de prachtige, folky afsluiter van het album. Het nummer duurt slechts twee minuten, maar smaakt naar veel meer. Lullig voor Burton, maar het is niet anders.
mij=Secretly Canadian / Konkurrent
Gisteren op Le Guess Who festival vond ik ze erg overtuigend, ondanks de wat trieste aanblik van een meer dan halfleeg Tivoli met een stoeltjes-opstelling.