Als klein joch had ik een transistorradio waar ik ‘s avonds in bed aan lag te draaien. Zo maakte ik tijdens een van die muzikale reisjes kennis met Buddy Holly. Twee minuten lang bezong hij krakend zijn liefde voor “Peggy Sue”. Mijn eerste kennismaking met rock-‘n-roll en ik genoot met volle teugen. Zou Christopher Owens, de frontman van Girls, dezelfde jeugdervaring hebben als ik? Waarschijnlijk niet. Hij groeide als klein jongetje op in een verstikkende godsdienstige sekte en kon zich er pas op oudere leeftijd van losmaken. Hij deed zich tegoed aan een dosis punk en pillen en trok naar San Francisco, waar hij met zijn vriend Chet “JR” White de band Girls formeerde en ‘Album’ opnam. En wat een geslaagd debuut is het geworden. Klinkend als een verkouden Elvis Costello neemt Owens ons mee langs een dozijn lo-fi sixtiespop-pareltjes. Hij heeft zijn pijnlijke verleden achter zich gelaten en zingt nu voornamelijk over al dan niet onbereikbare liefdes. Deze hebben namen als Lauren Marie en Laura, maar in het openingsnummer “Lust For Life” lijkt hij echter ook op zoek te zijn naar zijn vriendjes. Hoe het ook zit en hoe zomers het vaak ook klinkt, Owens zingt het met een treurige dikke brok in de keel. ‘I don’t want to cry my whole life through / I want to do some laughing too / So come on, laugh with me’, wenst hij in de single “Hellhole Ratrace”. Ontroerend als Roy Orbison, psychedelisch shoegazend als The Jesus & Mary Chain, elementair als Buddy Holly. Het geluid van mijn oude transistorradio. Om te huilen zo mooi.
mij=True Panther