‘Gorgoroth is without doubt the truest Norwegian black metal band which ever existet’ (sic), zo meldt het bij deze schijf aangeleverde informatievelletje vol trots als ‘selling point’. Mooi, weten we dat ook weer… In combinatie met de onbegrijpelijke Latijnse titel Quantos Possunt Ad Satanitatem Trahunt, die natuurlijk direct herinnert aan het klassieke De Mysteriis Dom Sathanas album van Mayhem – een band die het dus blijkbaar qua waarachtigheid moet afleggen tegen Gorgoroth, maar dat terzijde – zijn de verwachtingen vanzelfsprekend hooggespannen. Of deze ook worden waargemaakt? De monotoon militaristisch voortmarcherende opener “Aneuthanasia” doet wat dat betreft niet veel goeds vermoeden, maar gelukkig blijkt de rest van het album gevuld met oergezellige, veelal op een gematigd tempo gebrachte black metal hymnen, op “Satan-Prometheus” zelfs verrijkt met die epische hohoho-zang die je ook vaak op viking metal platen tegenkomt. Hemelbestormend of verrassend is het echter allemaal niet te noemen en als mij gevraagd zou worden aan de hand van dit album het typische Gorgoroth geluid te beschrijven, zou ik (op wat opmerkingen over het redelijk afwisselende karakter van het materiaal en de hoge kwaliteit van de liederen na) met mijn mond vol tanden staan. Al met al een fijne, zij het niet buitengewone schijf, die bewijst dat een Gorgoroth zonder Gaahl maar met stamvader Infernus zeker nog wel bestaansrecht heeft.
mij=Regain / Suburban