Haakon Ellingsen – The Plum Album

Het verbaast me dat Internet er niet nog vaker voor zorgt dat bands die in hun eigen (kleinere) land juichend onthaald worden het een landje verderop lukt. Of is het naïef dat ik verwacht had dat pak ’em beet Kyteman ondertussen in Engeland, Duitsland en zelfs de USA al lang voet aan de grond zou hebben? Ondanks de digitale snelwegen blijkt de weg van Engeland/Amerika naar Nederland of Noorwegen korter dan vice versa. Dat geldt ook voor Haakon Ellingsen. In eigen land scoorde zijn vierde album The Plum Album louter positieve kritieken, maar nu de cd een jaartje na dato ook over de grens uit gebracht is gebeurt er geen drol. Zelfs niet in Nederland, waar we tegenwoordig toch redelijk attent aanhaken op nieuw Scandinavisch talent. Misschien komt het ook wel doordat het zo’n typisch groeiplaatje is. Al kreeg ik zelf al wel gelijk gloeiende wangetjes van de veelvuldige, smaakvolle koperwerkbijdragen van Jaga Jazzist‘s Erik Johannessen (de trombone en hoorn zijn echt wel kekke popinstrumenten!). Voordat de liedjes zelf me gingen overtuigen had ik wel wat meer tijd nodig. En die tijd moet je zo’n plaat natuurlijk wel willen geven. De liedjes van Ellingson hangen ergens tussen de Beatles en Jens Lekman in. Echt cool is dat hij het gewoon durft een dwarsfluit een solo te laten spelen in een sprankelend popliedje als “Miss Universe And Me”. Sowieso is de orkestratie van de liedjes iets dat je pas bij beter beluisteren op gaat vallen. De arrangementen liggen als een fluwelen deken op het semi-akoestische bedje dat Ellingsen gemaakt heeft. Daarin springt zijn banjo met regelmaat lekker bonkig loom rond en vallen daardoor (op het koperwerk na dus) niet gelijk op. Misschien is dat wel het probleem van deze pruimenplaat, dat ‘ie niet voldoende van zich af schreeuwt hoe goed hij is. Echt iets voor rustige stille genieters. Blijkbaar zijn er daar meer van in Noorwegen dan in Nederland.

mij=Termo / Tuba