Moeilijk kunnen kiezen, kent u dat ook? De angst de verkeerde te kiezen? En dat dit vaak leidt tot het maken van géén keuze, of juist de keuze voor alle opties? Kijkend naar de inmiddels 15-jarige loopbaan van het Schotse Idlewild zie ik hetzelfde gebeuren: kiezen voor alles of niets. Na hun start als boze punkband adapteerde Idlewild de Amerikaanse collegerock. Daarna wonnen Britse folkinvloeden steeds meer terrein. Idlewild kon boos zijn, maar ook lieflijk. Brits en Amerikaans. Commercieel en alternatief. Groot geluid, kleine liedjes. En andersom. En het liefst allemaal tegelijk. Snapt u ‘m? Op het succesalbum The Remote Part uit 2002 lukte het wonderwel om al die elementen samen te brengen. Een mooi album, prachtig in balans, het ultieme bewijs dat ‘alles’ kan. Maar daarna ging het mis. De band raakte verstrikt in zijn eigen veelzijdigheid, werd gedropt door de platenbaas en zwalkte zoekend verder tussen middelmatige folkpop en anonieme radiorock. Na het geforceerde Make Another World (2007) was de koek eigenlijk wel op. Of toch niet? Ineens is daar Post Electric Blues, met een trefzekere in-je-kop-single “Readers & Writers”. Ook de rest mag er zijn. Zeker op de eerste helft van het album wordt de luisteraar opgetild door het ene verrassend sterke nummer na het andere. Soms lichtvoetig en folky (“Bring You Back To Life”), dan weer zwaar rockend (“Post-Electric”). Idlewild heeft de keuze gemaakt. Niet voor vernieuwing en vooruitgang, maar voor een sterke terugblik op hun gehele veelzijdige oeuvre. Voor alles dus.
mij=Cooking Vinyl / V2