Begin 2008 werd Kiss-frontman Paul Stanley voor een artikel in Oor geïnterviewd door Willem Bemboom. Op de vraag of er ooit nog een nieuw album gaat verschijnen, antwoordde Stanley: ”Kissology 4 (een dvd met live-beelden) komt eraan en verder niets. Wat zou het voor zin hebben om iets op te nemen? Zodat iedereen het vervolgens gratis kan overnemen zeker… Ik weet zeker dat niemand naar een concert gaat om nieuwe dingen te horen. Je gaat toch naar de Stones vanwege de klassiekers? Bands nemen een nieuwe plaat op voor zichzelf, en niet voor de fans. Die zal het worst wezen. […] Nieuw materiaal is een teleurstelling voor iedereen.” Ik verbaasde me destijds nogal over deze ferme uitspraken, maar gelukkig is niets veranderlijker dan een Kiss-zanger/gitarist: want elf jaar na het belabberde ‘Psycho Circus’ verrast de groep vriend en vijand met Sonic Boom, een nieuw album, met elf gloednieuwe tracks. En om alles en iedereen gelijk maar de wind uit de zeilen te nemen: voor diepgang ben je nog altijd bij Kiss aan het verkeerde adres, subtiliteiten zijn ver te zoeken en de heren Simmons en Stanley mogen dan wel respectievelijk 60 en 57 jaar zijn, kennelijk is dat nog niet te oud om je onder te smeren met make-up en jezelf te hullen in capes en andere buitenissige kleding. En van mij mogen ze, graag zelfs! Ik ben dol op rechttoe-rechtaan-rock en onbenullige songteksten over vrouwen, feestjes en snelle auto’s. De boog kan niet altijd gespannen zijn, nietwaar? Sonic Boom trapt sterk af met het voor Kiss-begrippen verrassend eigentijds klinkende “Modern Day Delilah”, gevolgd door meezingstamper “Russian Roulette” (refrein: This is Russian Roulette / One pull of the trigger is all you’re gonna get / The deck is loaded when I like what I see / You’re gonna lose it all, eventually) en de jaren tachtig feestrock van “Never Enough”. ‘Goh’, dacht ik, terwijl ik mijn luchtgitaar even rust gunde, ‘klinkt best lekker allemaal!’ Halverwege zakt de cd echter wat in met het enigszins voorspelbare “Hot and Cold” (wel met een goede koeienbel!) en het door de ‘nieuwe’ drummer Eric Singer gezongen “All For The Glory”. Gelukkig worden vervolgens de riffjes en melodielijnen uit de jaren zeventig op een creatieve manier gerecycled, met de fijne stadionmeebruller “Say Yeah” als afsluiter. Kortom, Sonic Boom is het album waar veel Kiss-liefhebbers al een tijdje op zaten te wachten en waar de groep zelfs nog nieuwe zieltjes mee kan winnen – ik heb me in ieder geval kostelijk geamuseerd en kreeg na drie draaibeurten de onbedwingbare neiging om iets enthousiast omver te trappen. En wie nu tegen begint te sputteren (‘vergane glorie’, ‘ouwe lullen’, ‘oubollig’, mompelmompeldemopper), is pas écht oud geworden. Als je er overigens snel bij bent, kun je desgewenst kiezen voor een luxe uitvoering met de reguliere cd, een compilatie met opnieuw ingespeelde klassiekers (vaak net iets feller dan het origineel) en de dvd Kiss live in Buenos Aires.
mij=Roadrunner
Ik mag mezelf toch wel rekenen tot één van de grootste KISS haters van de wereld. En daarom baal ik ervan dat ik dit stiekem een heel goed album vind. Zelfs die tweede cd vind ik met die nieuwe versies nog te pruimen.
Ik ben ruim 30 jaar KISS fan, maar toch altijd wel enigzins kritisch op wat mijn helden doen. Simmons en Stanley hebben zichzelf door de jaren heen heel vaak tegengesproken. De make-up zou niet meer terug komen, Ace en Peter zouden nooit meer terugkeren enzovoort. Toch ben ik erg verheugd over het nieuwe KISS album. De productie is super. De teksten zijn eenvoudig zoals het eigenlijk hoort bij KISS en de band staat er ook echt als band in wellicht wel de sterkste formatie in 36 jaar. Zowel Eric als Tommy verzorgen ieder op één song de lead-vocals en doen dat beide bijzonder sterk. De band speelde vorig jaar op Arrow Rock zo ontzettend strak…
dat maar weinig bands hieraan kunnen tippen.
Dit album is enerzijds niet verrassend daar het 100% KISS is, anderzijds is het een fantastische mix tussen de Seventies KISS en het album Revenge.
Als je goed luistert hoor je zelfs de riff van de Rolling Stones hit “Undercover of the Night” langskomen en inderdaad ook wat gerecycelde KISS riffs. Mijn inzien zijn Paul Stanley en Gene Simmons er ruimschoots in geslaagd om met dit album te laten horen waar KISS voor staat anno 2009. KISS verloochent zich niet en dat zou vriend en vijand moeten kunnen waarderen.
Love ’em or leave ’em.
En zoals Gene Simmons zou zeggen” na ruim 36 jaar: “Sonic Boom is just the beginning”!
Eh? Het Arrow-optreden was een aanfluiting! Paul Stanley haalde geen enkele hoge noot, de opbouw van de show deugde voor geen meter en de helft van het publiek was al weg voor het optreden afgelopen was.
Het nieuwe album vind ik verder ook niet zo heel bijzonder. Ja, de productie is goed, maar het moet het gebrek aan creativiteit verhullen. Een nieuw album als aanleiding om weer drie afscheidstournees te organiseren, meer is het niet.
Tja ieder zijn mening…
Over het optreden kan ik geen mening geven omdat ik er niet bij was maar deze album is ABSOLUUT het beste album wat KISS heeft gemaakt.
Maar dat is mijn mening…
Michel: ik was vorig jaar geloof ik een van de weinigen die AC/DC’s Black Ice vond tegenvallen, dus het kan ook aan mij liggen. 😉
Met het concert op Arrow was net zo weinig mis als met deze CD!
de heren zijn fuckin good bezig.
and…………………. it’s just beginning!
de show op arrow was gewoon goed,de mensen liepen weg omdat ze dachten dat je show was afgelopen ,zo heb ik dat vernomen van vele die weg liepen.
de nieuwe cd is een goeie start voor en mooie tour.waarschijnlijk de laatste ,ik hoop het niet maar je weet maar nooit
Paul klonk vorig jaar op arrow hees dat komt omdat Paul Bronchitisch heeft. En hij heeft zijn stem kapot gezongen omdat ie altijd uit z’n dak gaat tijdens de optredens. Zoals 1 van de vorige mailers al typte LOVE ‘EM or LEAVE ‘EM. KEEP ON ROCKING LOUD AND PROUD