Lou Barlow werkt gewoon van negen uur ‘s ochtends tot vijf uur ‘s middags. De dagen dat hij niet met J en Murph de wereld rondtrekt voor een nieuwe reeks Dino-shows sluit hij zichzelf als een kluizenaar op in zijn thuisstudio. Hoewel thuisstudio, eigenlijk is het meer een zijkamer van zijn huis, helemaal volgestouwd met oude opnameapparatuur en instrumenten. In deze kamer ontstond ook Goodnight Unknown, zijn eerste soloalbum sinds Emoh uit 2005. Waar Emoh een ingetogen en akoestisch album was, trekt Barlow op dit nieuwe album nogal wat oude Sebadoh-geluiden uit de kast, zoals op opener “Sharing”. Het maakt deze nieuwe plaat afwisselender, maar niet per se beter. Misschien had Barlow er goed aan gedaan om een aantal nummers van het album als downloads aan te bieden. Het klinkt soms net iets te gemakkelijk en routineus, al blijft een nummer als “Faith in Your Heartbeat”, inclusief hartkloppingen in de mix, gewoon prachtig. En “The One I Call” is een van de mooiste liefdesliedjes die Barlow ooit opnam. Ook de geest van Nick Drake in Barlow steekt op enkele nummers de kop weer op en “Modesty” is Barlow’s eerbetoon aan (en klaagzang over) zijn eigen bescheidenheid. Het is niet het meesterwerk dat Barlow nog in zich heeft, maar desalniettemin een indrukwekkend stuk huisvlijt.
mij=Domino / Munich