Het is bij Lynyrd Skynyrd bijna onmogelijk om Het Ongeluk weg te denken. De band was al op weg naar een legendestatus toen in 1977 het vliegtuig met de band neerstortte en drie leden het leven lieten. Onder hen was zanger/songwriter Ronnie van Zant. Hoe cru ook, vanaf dat moment was Lynyrd Skynyrd zéker een legendarische band. Toen jongere broer Johnnie van Zant de band weer bij elkaar haalde, was een voorwaarde van de weduwen van Ronnie van Zant en Steve Gaines dat er minstens twee originele leden in de line-up zouden moeten zitten om de naam Lynyrd Skynyrd te mogen gebruiken. Na het overlijden van Billy Powell eerder dit jaar – nog wel te horen op dit album – zijn dat er nog maar twee: Gary Rossington en gitarist Rickey Medlocke (ex-Blackfoot, en destijds korte tijd drummer van de band). Het vorige album dateert uit 2003, dus het is niet uit te sluiten dat God & Guns het laatste studio-album zal zijn. Het begin van het album doet vermoeden dat dat geen gemis zou zijn. “Southern Ways” – geschreven door John 5 – bevat namelijk zoveel southern rock-cliché’s dat ze het nummer zelf in hun slaap hadden kunnen schrijven. Gelukkig wordt het verderop beter. “Skynyrd Nation” is een heerlijk anthem, “Floyd” is een lekkere semi-akoestische ballad. “That Ain’t My America” en het titelnummer zijn prima, maar zijn tekstueel de rednecksongs die je verwacht. Met de tekst ‘You can take your change on down the road and leave me here with mine’ is wel duidelijk dat ze niet voor Obama hebben gestemd. Natuurlijk, muzikale cliché’s blijven in ruime mate aanwezig, maar dat is in dit genre onvermijdelijk. Feit blijft dat Lynyrd Skynyrd nog steeds een van de beste vertolkers ervan is, ook op God & Guns. De hele lange solo’s zijn verdwenen, maar in een strakke en dynamische productie van Bob Marlette (Iommi) en met een goede afwisseling tussen ballads en mid-tempo songs is dit een degelijk album in een superbe uitvoering. Van mij mag er in elk geval nóg wel een studio-album komen.
mij=Roadrunner / CNR