In 1984, vijfentwintig jaar geleden dus, verscheen het debuut Vengeance van NMA. Het was het jaar van de mijnwerkersstakingen in Engeland en het vijfde jaar van het Thatcher-regime. Ik denk niet dat Margaret ooit wakker heeft gelegen van dit muzikale leger met in zwart geklede volgelingen, dat zich direct tegen haar politiek richtte. Het strijdlustige in de band was natuurlijk wel te bewonderen in een tijd waarin het land muzikaal gezien zich vooral wentelde in zelfmedelijden en romantisch escapisme. De vraag is natuurlijk of er vijfentwintig jaar na dato nog wel iets is om voor te vechten. Het antwoord op die vraag wordt bij de eerste klanken van Today Is A Good Day meteen duidelijk: jazeker! Gelukkig is er nu de kredietcrisis en het album begint met nieuwsfragmenten over de meest recente crash op Wall Street. De val van het kapitalisme bezorgde NMA een prima dag en uit de teksten spreekt iets als eindelijk gerechtigheid! Het komt wel verkrampt en eigenlijk een beetje sneu over. Ook sneu is dat de band eigenlijk nog exact zo klinkt als op het debuut. Noodzaak tot vernieuwing wordt vaak overdreven, maar om in bijna dertig jaar volstrekt geen vooruitgang te boeken is onvergeeflijk. Misschien hoog tijd om deze veteranen een onderscheiding te geven en af te serveren?
mij=Attack Attack / Bertus
NMA heeft nog nooit hetzelfde album gemaakt, al kan het zijn dat ze nu de cirkel rondmaken. Weinig bands gezien die steeds zo blijven evolueren zijn. Ik denk dat je beter eens alle cd’s op een rijtje beluistert. De band bestaat op Justin Sullivan na uit een volledige andere bezetting dan in de begindagen toen de sterke bassist Stuart Morrow er nog bij was. Maar vrienden van de pers zijn het nooit geweest omdat niemand hen kon plaatsen. Deze band staat momenteel heel sterk en is dat live altijd geweest. Ik denk ook dat je best eens een concert meemaakt, je zal het niet gauw vergeten. The real troubadours of rock! Prima plaat trouwens.