Het gezelschap rond kunstenaar/muzikant Phideaux Xavier heeft weer een album in elkaar geknutseld. Het duurt niet lang voor de bijzondere sfeer van de muziek van het collectief zich weer openbaart: melancholisch, sfeervol en licht spacey, met een meer akoestische benadering dan in het proggenre gebruikelijk. Op Number Seven is het concept een verhaal in drie bedrijven, met als hoofdpersoon een dormouse, hier te lande bekend als slaapmuis. Hier is het slechts een symbolisch wezen, zoals u begrijpt. Muzikaal is er ten opzichte van voorganger Doomsday Afternoon weinig veranderd. Dat is bepaald geen straf, want dat was in alle opzichten Phideaux’s beste album. Als altijd is de productie van Gabriel Moffat uitstekend, al geef ik de voorkeur aan de nog wat cleanere productie van Doomsday Afternoon. Tja, waar vergelijk je het mee? Zangeres Ariel Farber heeft een redelijk belangrijke rol met vrij klassiek aandoende zang, waardoor je een enkele keer associaties krijgt met bands als Within Temptation. Belangrijk verschil ten opzichte van voorgaande albums is dat zij nu de belangrijkste vocale bijdragen levert. Er worden als vanouds allerlei akoestische instrumenten gebruikt, zoals violen en saxofoons, waardoor het vaak een folky tintje heeft. Meestal komt het thema van de song in allerlei arrangementen en samenstellingen langs, wat doet denken aan symfonische rock. Net zo makkelijk wordt echter overgeschakeld naar stukken met alleen piano en zang, of naar ijle klanken van gitaren en saxofoons die doen denken aan Pink Floyd. Ook qua opbouw doet het meermalen aan Floyd denken. Dat betekent dat het de luisteraar niet altijd makkelijk gemaakt wordt, maar ook dat een beetje extra moeite bij het beluisteren iets moois oplevert. Voorganger Doomsday Afternoon wint op punten, maar het scheelt niet veel. Er komt ook nog een EP uit met wat vermoedelijk materiaal uit dezelfde sessies is. De titel? 7 1/2….
mij=Bloodfish / Import
Als fervente muziekliefhebber en sinds 4 weken deze cd in huis kan ik geen enkele link leggen met pink en within. Ik hoor meer raakvlakken met Mostly Autumn maar dan houdt het redelijk op. Voor mij een geweldig cd, nooit eerder van hen gehoord en wil erg graag de rest van de cd van hen horen. Knappe muziek , voor mij de cd van 2009
Inge: Dat het meer van Mostly Autumn wegheeft, zal ik van je aannemen. Mijn kennis van klassiekere zangdames is beperkt, moet ik toegeven. Wellicht was het beter geweest om te melden dat *ik* die associatie kreeg.
De herkomst van de Pink Floyd-associatie is volgens mij wel duidelijk: Phideaux heeft ook de ingetogen, repeterende songstructuren van die band.
Phideaux heeft een heel eigen geluid, dus in die zin gaat elke vergelijking mank. Maar voor de lezer die Phideaux niet kent probeer ik zo wat referenties toe te voegen. Voel je vrij om je eigen associaties hier toe te voegen.
Over een ding zijn we het in elk geval eens: het is een bijzonder gezelschap. Dit album is volstrekt representatief voor het voorgaande werk, dus ik denk dat je daar ook veel plezier aan zult beleven.
Dank voor je reactie. Later dacht ik wel dat M.O veel van P.F wil weghebben, dan is er wel een link;))Bedoel ben niet zomaar een P.F fan…..In die zin ben ik het met je eens.Qua zang heb ik wel enige vergelijking tussen een aantal dames maar niet niet weg dat deze wel een eigen geluid heeft die bijzonder mooi voegt bij hem.
Ik ben ondertussen naarstig op zoek naar de nadere cd’s van Phideaux.