Het optreden van Rose Kemp is vandaag rustig, erg rustig. En het publiek dat is komen opdagen, heeft een plekje uitgezocht ver achterin de zaal, rond de mengtafel en in de buurt van de bar. Voor in de zaal zijn enkel een aantal fotografen te vinden. Toch besluit de Engelse zich helemaal te geven, speciaal voor de fotografen op de voorste rij. Haar optreden is onderdeel van het Summer Darkness Festival, geprogrammeerd als opener op de vierde dag. De locatie is erg afgelegen en de felle zon schijnt buiten: alle ingrediënten voor een niet-geslaagd optreden zijn aanwezig. Gelukkig weet ze alsnog een erg goed optreden neer te zetten.
Vandaag staat de zangeres geprogrammeerd als drietal, maar ook als solo-artiest is ze te boeken. Dit doet ze akoestisch en met veel covers. Ook is ze bezig met Jeremy Smoking Jacket. Dit is een softly spoken-project, waarmee ze vooral studioplaten wil gaan vullen.
mij=Interview: Marz667
Rose Kemp heeft lang zwart haar. Ze is op geen enkele foto glimlachend te zien en ze heeft inderdaad ook een nogal bleke huid, en verder is ze echt de vreemde eend in de bijt. De singer-songwriter heeft niks te maken met shockrock of industrial, laat staan cyber. Ze laat met haar optreden merken dat er nog een veel donkerder hokje is in de gotische scene. De speeltijd vult ze erg experimenteel en duister. Het blijkt dat voor de live-optredens alles extra laag en zwaar wordt gemaakt en het krijgt bijna hetzelfde drone-gevoel als bij de band Sunn O))). Hierdoor blijkt ze een van de verrassendste namen van Summer Darkness, maar helaas dat niemand het komt aanschouwen.
Op het podium waggelt de 24-jarige erg theatraal en duister, waardoor het even slikken is wanneer het interview begint. Gelukkig blijkt mijn leeftijdsgenoot achter de schermen een erg aardig persoon met een goed gevoel voor humor. Ze blijkt aan de antibiotica te zitten en mag hierdoor geen alcohol drinken, terwijl heel de koelkast volstaat met koude blikjes Dommelsch. ‘Biertje? Jullie hebben hier tenminste echt bier. Dat van ons is echt niet te drinken. Gelukkig hebben we in Engeland bijna enkel import.' Wanneer je een journalist voorziet van gratis consumpties, is een positieve recensie natuurlijk al snel ontstaan. Bij Rose Kemp was dit echter niet nodig, het interview wordt erg gezellig en terwijl we nog met de gebruikelijke ‘Hoe gaat het met je vandaag'-vraag bezig zijn, komt de meneer van de platenmaatschappij vertellen dat ik het moet afronden. We moeten lachen en ik besluit er snel nog wat vragen doorheen te knallen.
In de biografie stond een opvallend citaat, waarmee ik haar graag wil confronteren. ‘Het schijnt dat je eerder dit jaar persoonlijk naar het Roadburn Festival hebt gebeld, om te vragen of je daar kon optreden?' Hoewel ze weliswaar erg goed gebekt is, blijkt dit helemaal niet waar. ‘Ik volg het festival al jaren en het is wereldwijd erg bekend. Ik heb altijd gezegd dat ik er erg graag wilde optreden en ben erg blij dat dit ook gebeurd is. Mijn management vond dat ik het moest doen en er klaar voor was. Zij hebben vervolgens contact gezocht met de organisatie.' De volgende citaat durf ik haar bijna niet meer voor te dragen, maar wat vindt ze van de vergelijkingen met Jeff Buckley en PJ Harvey? ‘Heb je net mijn optreden gezien en vind jij ook dat ik op die twee lijk? Ik weet dat het goede en grote artiesten zijn, waardoor ik het een grote eer vind, maar ik luister zelf helemaal niet naar zulk soort muziek. Als ik dan echt ergens door beïnvloed moet zijn, dan is het natuurlijk door mijn ouders.' Dit zijn namelijk niemand minder dan Maddy Prior en Rick Kemp, van de Britse folklegendes Steeleye Span.
Het optreden op Summer Darkness wordt gevolgd door een lange rit met Porcupine Tree. De progressieve rockband neemt haar mee langs een aantal zalen in Duitsland en Polen. Of haar muziek het goed zal doen als voorprogramma voor een grote band valt te betwijfelen. Dat de 24-jarige is aangetrokken door One Little Indian is overigens minder opvallend. Het Britse independent record label kennen we natuurlijk vooral van IJslandse acts als Björk, Emiliana Torrini en Sigur Rós en ook Rose Kemp had zo van het vulkanische eiland kunnen komen. De dame stond vorig jaar op Roadburn en was volgens velen een van de hoogtepunten. Hopelijk weet ze eind oktober het publiek ook goed in te palmen. Dan komt ze opnieuw naar Nederland voor maar liefst vier optredens!