Al weer tien jaar is ze los. Los van haar eerste band Crowsdell die op zo’n pijnlijke manier door de platenmaatschappij aan de kant was gezet dat Wright eigenlijk het liefst helemaal was gestopt met muziek maken. Gelukkig voegde ze de daad niet bij het woord en verschijnt dit jaar opnieuw een solo-album. Opener “Tall Countryside” is ingetogen en rustig en redelijk karakteristiek voor het vroege werk van Wright. Een groot verschil met “Trumpets On New Year’s Eve”, dat het indiegeluid van Crowsdell terugbrengt met een hoekig en stevig gitaargeluid. Al snel zakt het tempo echter weer terug en volgt er een aantal nummers dat eigenlijk geen tot weinig indruk maakt. Tot “Father”, een creepy, meeslepend en daardoor interessant nummer. Een soortgelijke sfeer wordt opgeroepen in “Never Arrived”, maar toch mis ik de kracht en overtuiging in haar stem die wel te vinden is bij iemand als Cat Power. Het heeft wel wat, maar net niet genoeg. Afsluiter van Honeybee Girls is een cover van “Asleep” van The Smiths die werkelijk tenenkrommend is. Alle emotie en tragiek uit Morrissey‘s origineel is door de vreemde intonatie van Wright compleet verloren gegaan. Alleen al om deze mislukte cover is Honeybee Girls een album geworden om heel snel te vergeten.
mij=Rough Trade / Konkurrent