Democratie is gevaarlijk in muziekland: hoe groter de band, hoe groter de kans is dat iedereen zijn stempel wil drukken op de band. Dit kan bijvoorbeeld resulteren in een onduidelijke koers of overbodige toevoegingen van instrumenten. Ik ben dan ook vaak wantrouwend tegenover bands die meer dan vier leden tellen. Uiteraard zijn er uitzonderingen. Er zijn ook artiesten die het alleen ‘doen’, maar om van een band te spreken moet je toch minimaal met z’n tweeën zijn. Een punt is dat de gemaakte muziek altijd meer essentie heeft. Dit heeft de afgelopen jaren interessante, maar ook afwisselende resultaten opgeleverd. Ik noem een The White Stripes of The Ting Tings: een drummer, gitaar en een zanger/zangeres. That’s it. Het uit Brooklyn afkomstige She Keeps Bees doet het ook met z’n tweeën en in dit geval is het de zij (Jessica Larrabee) die zingt, de gitaar beroert en ook de liedjes heeft geschreven. Hij (Andy LaPlant) mag zorgen voor het ritme en de productie. Het resultaat is een rauwe bluesplaat met een indie-, maar ook sixtieskant. Nests is hun tweede en duurt zoals dat hoort bij essentie geen seconde te lang. Misschien is nog geen half uur zelfs wat kort, maar er staat geen seconde overbodig materiaal op. Ik zet hier dan ook maar een punt.
mij=Names / Ada / Rough Trade