Je plaat openen met een nummer dat je “De musica mediocrita” noemt, is een voorzet waarmee je twee dingen kunt doen: of je kopt ‘m steenhard in, of je werkt ‘m keurig weg. Maar uiteraard is dat afhankelijk van de cd-van-dienst. En dan begin ik te twijfelen. Want de zwaar op The Kinks leunende sixtiesrock van The Dadds is niet slecht te noemen. Als bonus geldt dat de broertjes Davies hun invloed hebben laten gelden op de teksten van deze Fransozen. Ook het rammelende Farfisa-orgeltje is een pluspunt. Waar zit ‘m dan de twijfel in? Nou, vooral in het feit dat The Dadds hun ideeën ook op hun tweede plaat bij tijd en wijle wel erg netjes afwerken, met als gevolg dat de energie – waar dit soort beat het toch van moet hebben – naar de achtergrond verdwijnt. Nu heb ik niet de indruk dat het er aan de Parijse boulevards rustiger en netter toeging dan in het swinging London van Carnaby Street, maar de studentenrevolutie van ’68 is duidelijk nog niet doorgedrongen tot The Dadds. Curieus overigens: wederom een paar liedjes in het Engels en het meerendeel in het Frans. Laten we zeggen dat we de bal toch maar naast schieten. Want The Dadds doen het onder aan de streep toch net iets beter dan gemiddeld.
mij=Green Cookie Records / Clearspot