Het debuut van The Horrors kreeg de ondertitel ‘Psychotic Sounds for Freaks and Weirdos’ opgelegd. Het schijfje Strange House werd in 2007 uitgebracht en was eindelijk iets nieuws uit Engeland, inderdaad, enorm psychotisch en experimenteel. Kaiser Chiefs en Bloc Party waren destijds super hip en de gothicrockers van The Horrors vielen juist op doordat ze niet meegingen in het bekende.
“Niemand had nog van ons gehoord en we konden op het debuut lekker gek doen, echt alles wat we wilden.” Niet alleen hun zwartomlijnde ogen en de getoupeerd haarbos, maar ook de muziek was verfrissend. Het album staat vol met korte nummers met veel experimenteel geschreeuw en hoekige muziek. “Met het tweede album zijn we heel een andere kant opgegaan. We hebben meer instrumenten uitgeprobeerd en hebben tevens een switch gemaakt in de bezetting”. Toetsenist Rhys Webb laat me weten voor het nieuwe album gepromoveerd te zijn als bassist. “We zijn allemaal betrokken geweest bij de nieuwe plaat, hierdoor zijn we ons ook meer met elkaar gaan bemoeien. Behalve met Joshua Hayward, die heeft een aantal nieuwe gitaarpedalen gekocht en is daarmee helemaal in zijn sas.”
Niet alleen de stoelendans binnen de band heeft gezorgd voor een kleine verandering in de muziek, maar ook de druk van buitenaf. “Toen we voor de tweede keer de studio indoken, waren er veel hogere verwachtingen. We hadden namelijk reeds iets opgebouwd met het eerste album en de concerten hier omheen. We hebben het hierdoor veel serieuzer en beter aangepakt.”
mij=Interview: Marz667
Nieuw vs. Oud
Het gaat zelfs zo ver dat Rhys laat weten geen oude nummers te willen spelen. “Omdat we van bezetting zijn veranderd is dit niet meer mogelijk. Het is hiernaast ook zo dat we niet echt meer achter de oude nummers staan, we hebben nu nieuwe en daar zijn we erg tevreden over. Hierdoor zullen we tijdens de live shows het oude werk overslaan. Hierdoor hebben we weinig nummers om te spelen, maar dat komt juist goed uit. We willen de setlist graag kort en krachtig houden, we spelen rond een halfuur en dat vind ik perfect. Hoe goed ik een band ook vind, al is het mijn favoriete band, een lange setlist vind ik altijd al erg snel saai worden. Vandaar ook onze keuze.” Een try-out in het thuisland liet reeds blijken dat het geen probleem was. “We waren natuurlijk vooraf wel even bezorgd, maar de fans vonden het geweldig. Niemand leek het echt te betreuren dat we de oude nummers oversloegen.” Behalve op festivals, daar wil de band eventueel een uitzondering maken. “Eigenlijk heb ik het op voorhand al niet zo op festivals. We horen niet op een groot podium midden in de zon, maar in een kleine donkere zaal. Ook heb ik eigenlijk nog nooit een band goed zien spelen op een festival, er is nooit tijd om het geluid goed te krijgen. Wanneer we daar staan zijn we wel verplicht om klassiekers te spelen.” De haat tegen zomerfestivals gaat overigens nog een stuk verder. “Ik moet ook zeggen dat ik de line-up altijd erg vind tegenvallen op festivals, misschien dat het hier anders is, maar in Engeland zijn het altijd enkel saaie commerciële namen.”
Sea Within a Sea
Een weeklang was er op de website Thehorrors.co.uk een countdown te vinden, dit rond het vrijkomen van de nieuwe single als download. “Het is ongelofelijk hoe vaak het nummers is gedownload. Dit hadden we totaal niet verwacht. Ik was rustig naar bed gegaan en hoorde de volgende ochtend pas over het succes. Ik heb via Google gezocht op de titel en zag enorm veel resultaten. Zelfs tot aan China werden er recensies en reacties over geschreven. Het was ongelofelijk om te zien. We zijn erg blij met al de aandacht en positieve reacties. Gelukkig valt ons nieuwe werk goed in smaak.” Dit was ook de reden dat het gratis werd aangeboden op de officiële bandwebsite. “Omdat we erg lang niks van ons hadden laten horen en we een erg andere kant op waren gegaan, besloten we de eerste single gratis aan te bieden. We hebben lang in de studio gezeten en wilden iedereen laten weten wat we daar hadden uitgespookt.” Opvallend is dat “Sea Within a Sea” het langste nummers is van Primary Colours en tevens het laatste nummer is. “We vinden het zelf de indrukwekkendste van het album en hebben hem hierom gekozen. Dat het een lang nummer is, vinden wij geen probleem.”
Primary Colours
Net als de voorganger heeft de tweede plaat tevens een foto van het vijftal op de hoes. Ditmaal is het echter een erg onduidelijke. “We hebben tijdens de tour heel veel foto's gemaakt, waarvan er een aantal tevens in het cd-boekje zijn geraakt. Een camera van een roadie hield het helaas niet erg lang uit en ging al snel stuk, hierdoor werden de foto's erg wazig en spookerig. Toen we een groepsfoto terugzagen, riep ik gelijk dat we die als cover moesten nemen. Dit is uiteindelijk ook gebeurd. Ik denk dat het goed past bij het gevoel van de muziek.”
Op veel websites is reeds te lezen dat het album de nummer één van 2009 gaat worden. “Het is natuurlijk pas april, maar de komende releases zijn wel al bekend. Wat er nog gaat komen is inderdaad niet erg indrukwekkend, hoewel ik erg te spreken was over het schijfje van Yeah Yeah Yeahs.” Erg bescheiden (b)lijkt de bassist dan ook zeker niet. “Ik geef ze eigenlijk wel gelijk, dit is inderdaad het beste album van 2009. We hebben erg ons best gedaan om er een mooi schijfje van te maken en ik denk dat dit zeker is gelukt.” De medewerking van Douglas Hart (Jesus And Mary Chain-bassist) en Geoff Barrow (Portishead-muzikant) hebben hier ook zeker aan meegeholpen. “We zijn erg blij om met zulke grote samen te kunnen werken.”
De groep gaat alle zomerfestivals langs en hierna volgt nog een kleine clubtour door Europa. “Het is wel allemaal al bekend, maar ik heb geen idee waar we allemaal gaan spelen. We krijgen dit allemaal via de e-mail door, maar we internetten eigenlijk niet zo vaak…”