Ze kwamen op in het kielzog van The Pogues en aangezien ik na een Pogues-concert ineens alles vrat dat ook maar enigszins naar The Pogues rook, heb ik dus ook werk van The Men They Couldn’t Hang in huis. Al was het maar om de naam, want een veel betere bandnaam is er niet. Eigenlijk vond ik ze altijd het softere, Engelse, broertje van The Pogues en toen de folkgolf bij mij ging liggen, kwam The Men They Couldn’t Hang eigenlijk niet meer uit de kast. Onterecht eigenlijk, want vooral een plaat als Alive, Alive O is toch best goed, achteraf gezien. Maar daar staan dan ook alle kneiters op. En die worden een beetje gemist op Devil In The Wind, de nieuwe cd van The Men They Couldn’t Hang. Het is geen slechte plaat en het typische geluid dat hun eerdere werk kenmerkt is aanwezig, maar het heilige vuur is eruit. De plaat opent nog wel sterk met het titelnummer en “The Ragged Shoreline”, maar daarna zwalkt het van obligate country tot halfzachte pop, met zo af en toe een opleving. Het doet me er vooral aan denken dat ik de band nog nooit live zag en dat ik dat toch eens moet veranderen. Maar dan wel voor “Iron Masters”, “Going Back to Coventry” en “The Colours”. En wellicht het titelnummer van deze plaat. Misschien dat de duivel dan iets meer los komt…
mij=Irregular / Proper / Rough Trade