Het is een cliché: hoe ouder je wordt, des te sneller vliegt de tijd voorbij. Is het alweer zes jaar geleden dat het gehele mannelijke deel van de muziekminnende natie stond te kwijlen voor Sharin Foo, de zingende basseuse van dit Deense duo? Ja, zo lang al worden we met gepaste regelmaat voorzien van albums en optredens van The Raveonettes. En gelukkig maar, want hun poppy klinkende versie van Jesus & Mary Chain-achtige gruisliedjes met een ferme knipoog naar sixties meidenpop blijft erg prettig. Op dit nieuwste album gaat het tweetal zoals verwacht gewoon verder waar ze na Lust, Lust, Lust gebleven waren. Naast de sterke opener “Bang!” worden we getrakteerd op een tiental liedjes over liefde, drugs, zelfmoord en, welja, over verkrachting. Liedjes die suikerzoet lijken, soms zelfs poppier dan ooit tevoren, maar de schijn bedriegt. Vooral het vervreemdende “Boys Who Rape” en het zweverige “Wine Wine Wine” laten horen dat The Raveonettes toch meer kunnen dan het van hun reeds overbekende trucje.
mij=Fierce Panda / Munich