Timber Timbre – Timber Timbre

De alliteratie vind ik wat flauw, maar de associaties die Timber Timbre oproept zijn in elk geval volkomen juist. Taylor Kirk heeft een bijzondere stem met een fijnzinnig timbre. Eerder ‘mahony’ dan ‘timber’, dat wel. Tijdens de begintonen van opener “Demon Host” denk ik nog even aan Antony, maar die associatie slijt snel. Kirk’s stem bibbert niet, het is een krachtig instrument zonder dat hij ook maar een moment uit z’n slof schiet. Hij zingt rechtdoor, zonder opsmuk. Ik heb ‘t gevoel alsof hij zich inhoudt om ‘t bijvoorbeeld niet op een croonen te zetten, waardoor een mooi spanningsveld ontstaat. De muzikale begeleiding is ondertussen zeer sober, soms alleen gitaar, elders wat toetsen en percussie. Net als de vertrouwde stem lijken de melodieën al minstens vijftig jaar te bestaan. Wat dat betreft heeft Kirk veel weg van M. Ward, eveneens een man die niet had misstaan in de tijd van Elvis en Roy. Ook Kirk’s stem echoot vaak lichtjes. Het is net of er een jukebox met oude singletjes staat te spelen. Probeer bijvoorbeeld het bluesy “Trouble Comes Knocking” eens. Afsluiter “No Bold Villain” is hier favoriet, met wat folk-akkoorden, dwarrelende pianonoten en een hint van een gospelkoortje. In de context van deze minimalistische plaat zou je ‘t haast weelderig gaan noemen.

mij=Arts & Crafts / Konkurrent