Moeilijk. Misschien was het gewoon gebrek aan inspiratie, maar ik vond het erg moeilijk om een stukje te schrijven over dit album. Laat ik maar beginnen met te melden dat Titiyo het halfzusje van Neneh Cherry is. Dat dit inmiddels haar vijfde album is en dat we daar blij mee mogen zijn. Deze Zweedse dame had een paar jaar geleden namelijk bijna het bijltje erbij neergegooid. Na het internationale succes van haar hit “Come Along” in 2001, lukte het Titiyo niet om daar een bevredigend vervolg aan te geven. Daarnaast was ze het label “Queen of Swedish Soul” dat ze ongevraagd altijd maar weer kreeg opgeplakt meer dan beu. Maar zoals dat vaker het geval is, bleek struikelen, vallen en weer opstaan juist de remedie. Daar ga je immers wonderschone songs als “Stumble to Fall” van schrijven. Titiyo zonderde zich af en ging, onder andere geïnspireerd door Thom Yorke’s Eraser, wat stoeien met elektronica. Zo vond ze haar muzikale plezier en inspiratie weer terug. Ze haalde er wat vertrouwde muzikanten en producers bij en dat resulteerde in een aantal succesvolle samenwerkingen. “Longing for Lullabies” met Kleerup bijvoorbeeld, die je misschien al van zijn album kent, maar hier in een nog fraaiere, uitgeklede versie aanwezig is. Of wat te denken van “If Only Your Bed Could Cry” met Moto Boy? Misschien wel een beetje aan de mierzoete kant, maar stiekem is het een van de allermooiste duetten die je dit jaar gaat horen. Wat maakte het dan zo lastig om er een stukje erover te schrijven? Ik denk dat ik ongemerkt Titiyo in een hokje wilde plaatsen. Onbegonnen werk. Ik kwam niet veel verder dan Sarah McLachlan die haar piano het raam uit heeft geflikkerd om ruimte te maken voor een dansvloer. Daarmee zou ik Hidden enorm te kort doen. Durf ik het aan om het J-woord in de mond te nemen? Ach, ik doe het gewoon: Jaarlijstjes-materiaal.
mij=Despotz / Sonic