Een aangenaam soort distantie, dat is wat Tom Russell uitstraalt. Niet dat zijn liedjes geen urgentie kennen, integendeel zou ik willen zeggen. Maar als je in de donkerste dagen van de Biafra-oorlog (1967-1970) in het door deze burgeroorlog verscheurde Nigeria zat, een tijdlang in Europa gewoond hebt, taxichauffeur in New York geweest bent en een opleiding tot criminoloog gevolgd hebt, dan raken de zaken je toch anders dan wanneer je je hele leven in een klein dorpje op het Amerikaanse platteland hebt doorgebracht. Hij legt het uit, in opener “East of Woodstock, West of Viet Nam”, in “Criminology” en in “Guadalupe”. De verhalen die hij vertelt zijn oprecht, soms hartverscheurend en met het volledige begrip voor alle idioten, low-lifes en anderen die de onderkant van de samenleving bevolken. Hij heeft geen tremolo of snik in zijn stem nodig om te laten merken dat hij het meent. Met hulp van onder mee leden van Calexico maakte hij zijn ongeveer vijfentwintigste album. De woestijnklanken van Joey Burns en consorten mixt hij makkelijk met Caraïbische geluiden en vormt ze om tot zijn hoogst eigen vorm van Americana. Het is vakmanschap die de urgentie laat klinken en de wijsheid van de man die de wereld kent die je aan je luidsprekers doet kluisteren.
mij=Shout! Factory / Proper / Rough Trade