Het leek zo’n veelbelovende combinatie. De veelzijdige Finse electrieker Vladislav Delay met de Schotse (film)componist Craig Armstrong. Ik stelde me melancholische orkestpartijen voor vermengd met glitches en beats, wellicht zou ‘t richting Jon Hopkins gaan. Armstrong doet op vijf van de zeven lange tracks mee, maar hij heeft helaas enkel een piano en Fender Rhodes meegenomen. Hij weet er nauwelijks een geïnspireerde melodie mee aan te dragen. Opener “Melankolia” bijvoorbeeld dreutelt elf minuten lang met een avant-gardistische plink-ploink piano-melodie en al even vervelende ritmische accenten. Het lijkt er een heel album lang op alsof Vladislav Delay een totaal andere track in de computer heeft gegooid, daar met ingewikkelde algoritmische software flinterdunne fragmentjes van heeft geknipt die vervolgens willekeurig opklinken. Ontregelen, dat kan ie. Maar hoe ie ook z’n best doet, z’n industriële texturen hebben toch wat bindmiddel nodig, net iets wat Armstrong toch had moeten kunnen leveren. Het dichtst komt hij nog tijdens “Kuula”, een stuk dat wel die aangekondigde melankolia heeft. Een paar desolaat echoënde Fender-akkoorden, die langzaam overschaduwd worden door hydraulische machines. Die laatste nemen het helemaal over in het radicale “Mustelmia”, dat klinkt als een extreem uitgerekte tablabeat begeleid door een ranzige misthoorn. Zo is de plaat ritmisch eigenlijk nog op z’n interessantst. Iets later heeft het dubstep-achtige “Toive” bijvoorbeeld een monsterlijke bas. “Musta Planeetta” is het enige nummer dat je ook bij visite op zou kunnen zetten. Kalme space ambient, niet onaardig, maar ook niet van topniveau, iets wat voor heel Tummaa geldt. Het album is minder vervelend dan ik tijdens het eerste nummer dacht, maar er zijn weinig redenen om ‘m vaak te draaien.
mij=Leaf / Konkurrent