Air – Love 2

Het lijkt me een ongemakkelijke spagaat: aan de ene kant wil je je als artiest (althans, zo lijkt het me tenminste) vernieuwen en grenzen verleggen, aan de andere kant is het zaak om niet te vervallen in ‘experimenteren om het experimenteren’ of halfslachtige pogingen om hip over te komen. Sommige muzikanten doen al jaren hetzelfde en dat is wel zo handig: je weet wat je kunt verwachten. Anderen slaan voortdurend onontgonnen wegen in en zorgen ervoor dat elk album een verrassing is. Het Franse duo Air valt een beetje tussen wal en schip. In 1998 debuteerden ze met het briljante Moon Safari, dat Nicolas Godin en Jean-Benoît Dunckel sindsdien niet meer overtroffen hebben. Het lijkt wel alsof de twee Fransen na uitstapjes met The Virgin Suicides (2000), 10.000 Hz Legend (2001), Talkie Walkie (2004) en het in 2007 verschenen Pocket Symphony eindelijk weer thuis zijn gekomen. Love 2 sluit namelijk naadloos aan op Moon Safari: ladingen analoge synths en een soft-focus-sfeertje vol ontluikende seksualiteit. Af en toe gaat het tempo omhoog (”Bee A Bee”, ”Eat My Beat”) en duikt er een pompend gitaartje op, maar over het algemeen is de stemming totaal ontspannen (met zelfs een heus popliedje in de vorm van ”Sing Sang Sung”). Het is alsof er opeens een zitkuil in de woonkamer is verschenen, iemand lichtgevende sterretjes op het plafond heeft geplakt, de hippe designlamp opeens is vervangen door een ouderwets gezellige lava-variant en hé, kijk nou! Silvia Kristel schuift verleidelijk glimlachend aan – tjonge, als het nu niet gezellig wordt… En als Dunckel voor het volgende album niet zelf achter de microfoon kruipt om halfslachtig te fluisterzingen, maar enkele getalenteerde Franse zangeressen opscharrelt, kan het feest echt helemaal losbarsten.

mij=EMI