Daniel Johnston stopt niet onder stoelen of banken hoe hij zichzelf ziet: ‘I’m just a psycho trying to write a song’. Nee wacht, dat is niet waar. Ik denk dat je het anders moet interpreteren. Ik denk dat hij bedoelt dat de buitenwereld hem zo ziet. En da’s niet zo raar als je bijvoorbeeld de documentaire The Devil And Daniel Johnston bekeken hebt of zomaar een foto van Johnston of zo’n bizar, door hem getekend stripje ziet. Maar bovenal is Johnston een begenadigd – maar vaak onbegrepen – songschrijver. Ik ken lang niet alles van ’em, maar de veelal lo-fi-opnames van de cd’s die in mijn kast staan (Welcome To My World, Continued Story/Hi, How are you en Yip Jump Music) lieten mij niet alleen horen dat de man een wonderlijke kijk heeft op de wereld. Ze lieten mij ook horen dat hij iemand is die een enorm gevoel heeft voor mooie melodieën dat er door die zelfverkozen lo-fi benadering lang niet altijd uitkwam. Het contrast van die drie cd’s met Johnston’s nieuwe Is And Always Was is groot. Onder de bezielende leiding van Jason Falkner komen zijn liedjes beter dan ooit tot zijn recht. Het brengt me in dubio, wil ik liedjes als “Fake Records of Rock n Roll” wel op de ‘mooie lelijke’ manier horen zoals Johnston en Falkner dat hier doen? En ik zal vast niet de enige zijn die hier over twijfelt. Aan de andere kant, je hoort nu een stuk beter hoe goed die melodieën van Johnston altijd al waren. De liedjes voelen namelijk echt wel aan als Johnston-songs. Het is knap dat Falkner die balans heeft weten te vinden en behouden.
mij=Feraltone / Rough Trade