Toen Ian McCulloch vorig jaar in de Royal Albert Hall bij het Ocean Rain-concert een nieuw nummer aankondigde, sloeg mijn hart als all-time-Bunnymen-fan natuurlijk even over. Helaas was alle hoop vier minuten later de grond ingeboord. Wat een draak van een nummer, met dat stompzinnig repeterende ‘whatever you want, whatever you need’-refrein! Het is hetzelfde nummer dat het nieuwe album van Echo & the Bunnymen opent en ik kan helaas alleen maar concluderen dat het slechts een van de vele draken op The Fountain is. De gemakzucht druipt van de meeste nummers en het lijkt er dit keer toch echt op dat McCulloch’s hart niet meer in zijn songs zit. Zelfs zijn laatste solo-album had meer soul en originaliteit dan dit The Fountain. Het titelnummer, waarvan het begin trouwens opvallend veel lijkt op “Bring On the Dancing Horses”, is een van de betere nummers met een mooie melodie, maar McCulloch-onwaardige teksten zoals ‘I cried the fountain dry, I cried the mountains high’. Het album lijkt nog wel af te sluiten met een echte Bunnymen-klassieker, “The Idolness of Gods”, maar ook dit nummer bloedt dood waar het had moeten pieken. McCulloch blijkt overigens wel over een gezonde portie zelfkennis te beschikken: ‘If I’m just half the man I was, I’d say that’s just because I must have gotten lazy’. The Fountain is de minste cd die ooit door Echo & the Bunnymen gemaakt is.
mij=Ocean Rain / ADA / Rough Trade