Ik moet altijd een beetje grinniken als ik lees dat een band ermee pronkt in het voorprogramma (en vaak zelfs eenmalig) van een grote naam gespeeld heeft. Vaak zijn dat natuurlijk door lokale mensen gegunde plekken en soms zelfs gekochte plekken. Als een band je mee op tournee neemt is dat natuurlijk wel koel. Zo werd Young Guns al speeltijd gegund door Taking Back Sunday en Funeral For A Friend en toeren ze nu met The Blackout door Europa. Dat duidt al wel op iets redelijk ‘chronisch’. Die drie bands sluiten dan ook naadloos aan op wat te horen valt op Mirrors, de door Justin Hill en Dan Weller geproduceerde debuut-EP. Deze twee leverden eerder al puik werk af met Enter Shikari en Gallows en laten ook deze band uit High Wycombe klinken als een klok. Mirrors is geen moeilijke cd. De vier tracks liggen lekker in het oor waarbij de meerlagige koortjes in de refreinen de stroop om de mond zijn. Die trekken meer de aandacht dan de zang van Gustav Wood. Zijn stem is nog niet van het niveau van Taking Back Sunday’s Adam Lazzara, maar laat weldegelijk potentie horen. Enige minpuntje aan Mirrors is dat de band een beetje teveel op dezelfde gemiddelde snelheid doorcruist, maar dat gebeurt dan wel weer zo opbeurend melodieus dat het minpunt eigenlijk gelijk ook een pluspunt is.
Exile Parade komt ook naar Nederland, voor enkele optredens, maar worden niet op sleeptouw genomen door een band. Ze hebben in de persoon van Owen Morris wel een bekende producer (o.a. Oasis en The View) die in hun gelooft en die de helft van de tracks van hun debuut-EP Brothel Ballet geproduceerd heeft. Deze EP laat van die typische branierock horen. Exile Parade heeft hun liedjes echter heel slim nog wat extra post-punk pepers in de bips gestopt. Vooral de single “Fire Walk With Me”, die oorspronkelijk alleen maar op vinyl verscheen en door 3voor12 tot single van de week werd gebombardeerd, is een heerlijke meebruller. Erg cool is ook de eerste single “Heart Into Suicide” die me aan Mudhoney doet denken. Wat wel gelijk opvalt is dat de drie tracks die door Morris geproduceerd zijn echt wel meer je speakers uitknallen dan de tracks waar de band zelf een vinger in de pap had. Als ze dat niveau weten vast te houden (en de gelederen gesloten, dat wil nog wel eens fout gaan bij jong en veelbelovend) dan ligt een mooie toekomst in het verschiet.
mij=Live Forever / PIAS & Suburban