Ik zat zo eens wat informatie op te zoeken over Frank Turner en toen viel me ineens op dat hij van 28 december 1981 is. Hij moet nog 28 worden dus. Ik verbaasde me daar over omdat, als ik naar de teksten van Turner luister, hij nogal ouwelijk overkomt. Hij schrijft een hoop “geniet van het leven, want we zijn er maar even”-teksten bij. Maar dan op een originelere manier dan hoe ik het nu omschrijf. Niet iets dat je bij een broekie van 28 verwacht. Op Turner nieuwste werkje, Poetry of the Deed, komt het zo af en toe weer de hoek om kijken. Tussendoor is Turner een onvervalst romanticus, al is hij niet even gelukkig in de liefde. De man is zoekende naar liefde en dus naar het leven en weet daar smakelijk over te vertellen. En dat doet hij, muzikaal in een stijl die op het onwaarschijnlijke kruisvlak van singer/songwriter en punkrock ligt. Met een toefje folk. Alsof de Dropkick Murphys ineens boeken zijn gaan lezen of iets dergelijks. Het klinkt echter allemaal erg origineel en vooral zeer aanstekelijk. En dat maakt dat Poetry of the Deed in ieder geval jaarlijstjesvoer. En dan heeft hij het nog niet eens live gebracht, want dat is de man’s natuurlijke habitat. Gaat dat zien dus. En misschien moest ik, als onvervalst zoekend romanticus en niet altijd even gelukkig in de liefde, de volgende keer maar eens die leuke Dropkick Murphys-fan meenemen. Zij leest ook wel eens een boek�
File Under gaf samen met onze vriendjes van Epitaph enkele exemplaren weg van deze cd. Daarvoor ben je nu mooi te laat!
mij=ANTI / Epitaph