‘Ik heb mijn studie sociologie afgebroken voor deze band. Ik heb echt alles laten vallen voor deze band.’ Aan het woord is Hayden Thorpe van Wild Beasts, de man met het bizar hoge stemgeluid dat een flinke stempel drukt op de sound van de band. ‘Op school ontmoette ik Tom en we hadden allebei dezelfde ontembare drang om muziek te maken in een band. We realiseerden ons al snel dat om goed te worden, je al het andere gewoon moet laten vallen. De band is inmiddels al drie jaar een fulltime bezigheid voor me.’ Tom Fleming, de tweede zanger van Wild Beasts die met een warm, donker stemgeluid de zang van Thorpe prachtig contrasteert, kan alleen maar instemmend knikken.
mij=Interview: Blink
Ik spreek Tom en Hayden tijdens een persdag in Paradiso. Wat vinden ze van promotie? 'Ach, we proberen het gewoon zo goed mogelijk te doen. En natuurlijk is het leuk om andere steden te zien. Het is trouwens opvallend dat in Nederland opvallend veel vragen worden gesteld over onze teksten. En wat zo typisch Brits aan ons is. Dat lijkt jullie te boeien.'
Wat was dat voor gedoe met dat Clash Magazine? Ze beweren dat jullie achteraf hadden geëist dat een interview met jullie niet werd gepubliceerd? Fleming: 'Het was gewoon een heel vervelend gesprek. De interviewer was absoluut niet voorbereid, had geen idee wie wij waren en ik had verwacht dat het een heel slecht zou stuk zou zijn. Achteraf viel dat nog wel mee. Hij zat wel hele botte vragen te stellen, zoals 'ben je homo, haalde je slechte cijfers op school, etc.' Het was achteraf een hoop drukte om niks.'
Wild Beasts is een frustrerende band. Ze zijn vrijwel onmogelijk in een hokje te plaatsen en vooral de stem van Thorpe is vervreemdend. Zet daarnaast de regelmatig platte en seksueel getinte teksten en je hebt een band waar lastig grip op te krijgen is. Thorpe: 'Bij ons zit er een tiental invloeden in elk refrein, een tiental invloeden in elk couplet. We verwijzen vaak naar Kate Bush en Bruce Springsteen als belangrijkste invloeden.' Fleming licht toe: 'De link met Springsteen is vooral dat wij net als hij proberen uit alledaagse dingen of iets kleins wat mooiers en groters te maken. Zoals in The River, dat eigenlijk een zeer religieus nummer is. Ons nummer “When I'm Sleepy” bijvoorbeeld, bevat een hele simpele tekst, maar het nummer probeert een soort kwetsbaarheid of zelfs treurigheid uit te beelden.'
Het woord 'wrongfooting' valt regelmatig tijdens het interview. Wild Beasts houden ervan om zichzelf en hun publiek op het verkeerde been te zetten. Fleming: 'We willen zelf ook altijd verrast worden door muziek. Soms doet muziek dat en dat is geweldig.' Ook als dit jullie potentiële succes in de weg staat? 'Ja absoluut, we moeten risico's nemen en willen niet voor de hand liggend worden. Het begint al bij de naam. Mensen denken bij de naam 'Wild Beasts' al snel aan een soort pornorock band, maar dan zijn wij het maar.'
Het nieuwe album Two Dancers werd in volledige afzondering opgenomen: 'We wilden een afgelegen studio met analoge apparatuur, zodat we zonder enige afleiding onze eigen wereld konden vormgeven in de studio.' Is het door de afzondering een triest album geworden? Thorpe: 'De teksten zijn vooral realistischer dan op ons vorige album. Het gaat meer om het accepteren van onze zwaktes. Eigenlijk gaat het vooral om het hedonisme in alles dat gewoon is in het leven.' En die twee dansers, zijn jullie dat? Fleming: 'Nee hoor, de titel was wel het uitgangspunt voor alle nummers op het album, maar meer als algemeen concept. De twee dansers staan voor scheiding en verzoening. Er zit ook wel iets in van ikzelf en de ander, hoe twee mensen tegen zaken aankijken. Dat idee.'
En hoe verliepen de opnames? 'We werkten opnieuw met Richard Formby, die ons absoluut geen beperkingen oplegde. Zelfs de stomste ideeën wilde hij gewoon uitproberen. Hij is heel relaxed, maar heeft wel alles onder controle, precies wat je hoopt en verwacht van een producer. Er zijn wel genoeg overdubs gedaan, maar de basissound is gewoon wat we opnamen in de studio. Er is nog wel veel materiaal dat niet op het album is gekomen. Wat we daarmee gaan doen, weten we nu nog niet.'
Hopen jullie nog op een grote doorbraak, zeker omdat jullie toch al een behoorlijke tijd aan de weg timmeren? Thorpe: 'Alles wat we proberen om commercieel succes te krijgen, zal waarschijnlijk tegen ons gaan werken. We proberen wel toegankelijke popmuziek te maken, maar het lukt ons simpelweg niet.'
Wie zijn jullie fans, zijn dat vooral hoger opgeleide mensen? Fleming: 'Nee, geen idee, het verbaast me nog steeds wie er komen naar onze concerten. Van Pakistaanse jochies van 15 jaar tot oudere mannen die voor het eerst in jaren weer eens naar een concert gaan. Ik zou echt niet snobistisch durven te beweren dat ons publiek hoog opgeleid is.'
Onlangs stond Wild Beasts in de studio bij Jools Holland en op London Calling zijn ze in het tijdschema verplaatst van de kleine naar de grote zaal. Wordt 2010 dan toch eindelijk het jaar van Wild Beasts?