Le Guess Who? Achteraf: dag 4

De laatste dag opende voor ons laatkomers (dank u, voetbalsupporters van FC Utrecht) met William Fitzsimmons, de eerste uit het rijtje droefsnoeten dat Tivoli/De Helling op deze herfstige zondag bevolkte. Drie platen op zak, een zware, zwarte baard en een sombere oogopslag. Wat wil je ook als je kind bent van twee blinde ouders die in jouw pubertijd gaan scheiden. Met een opleiding psychotherapie op zak mislukt ook zijn eigen huwelijk. Met zijn muzikale carrière lijkt het wel crescendo te gaan, afgaand op de volgepakte zaal. De zwartgallige grapjes tussendoor zorgen ervoor dat het geen sombermans kerkdienst wordt, maar een stijlvol, zondags optreden.

Zwarter dan de baard van Fitzsimmons zijn de liedjes van Micah P. Hinson. Afkomstig uit Abilene, Texas en in zijn jongere jaren een groot fan van het na hem optredende South San Gabriel. Hinson doet het alleen met zijn basale gitaarbegeleiding en zijn diepdoorrookte stem. Openend met “Are You Lonesome, Tonight?” bestaat de set verder uit bijna alleen maar mooie, donkere liedjes, vol zelfspot en humor gebracht. Na elk nummer draait hij zich om om in zijn notitieboekje te kijken wat hij nu zal spelen. Zo komt hij tot een niet geheel passende cover van Leonard Cohen’s “Susanne”. Niet dat Hinson de meester naar de kroon steekt, maar de naar het zweverige neigende teksten van Cohen passen niet bij zijn oh zo oprechte zieleroerselen.

mij=Door: Gr.R. en Dubbel Mono. Foto's: Storm

Een uurtje later zit hij kettingrokend achterop het podium bij South San Gabriel. Voorman Will Johnson zou eigenlijk met Jason Molina optreden, maar die moest zich ziek afmelden. South San Gabriel bezit dan wel niet de emotionele impact die de stem van Molina heeft, maar mooi was het wel. Het tempo bleef een uur lang op hetzelfde slepende niveau steken, waarover Johnson en zijn band – toetsenist, drummer en pedal steelspeler – hun lome zondagochtendmuziek spelen. Meest opvallende was uiteraard de cover van “All Night Long” van Lionel Richie. En de opmerking van Will Johnson hoe moeilijk het is om ‘sit down Music for a standing audience' te spelen. Het is ze overigens wel gelukt.

De enige overeenkomst tussen de acts in Tivoli De Helling en de laatste twee optredens in Tivoli aan de Oude Gracht was de positie van de gitarist: zittend. Niet alleen bij South San Gabriel en William Fitzsimmons, maar ook bij Thus:Owls en bij Patrick Watson nam de gitarist een krukje om te musiceren, in plaats van dat hij zich met rockposes op de voorgrond stelde. Nu was dat ook lastig in deze gevallen. De schone Scandinavische Erika Alexandersson trok alle aandacht naar zich toe met haar soms sprookjesachtige en dan weer hekserige voorkomen. Dat laatste is als compliment bedoeld: de bezwerende voordracht en expressieve gebaren onderstrepen haar zang. Jammer dat de liedjes niet van hetzelfde niveau zijn en te vaak te lang voortslepen.

En ook jammer dat een groot deel van het publiek voor de hoofdact van het festival kwam: Patrick Watson & Wooden Arms wist Tivoli uit te verkopen. Natuurlijk dankzij hun albums en de airplay die ze krijgen, maar ook vanwege hun eerdere optredens en de reputatie die ze daarmee verdienden. Hoe theatraal ook – riep iemand daar Queen? – Patrick Watson en zijn band kunnen wel echt spelen. Uitgebreid met een strijkje en een bak effectapparatuur begon het concert erg netjes, maar ergens halverwege schoten zowel Watson als zijn muzikanten uit hun slof en werd het optreden een stuk interessanter. Toch vraag je je af of het nodig was: het publiek was op voorhand al zo enthousiast en welwillend, dat elke stembuiging, elk knikje en elke glimlach met gejuich werd ontvangen. Galmen kan ‘ie (ook al verzekerde hij het publiek dat hij gisteren behoorlijk dronken was) en dat liet hij horen ook. Een beetje meer doseren om effectbejag te vermijden en Patrick Watson gaat zijn fanbase met dit soort optredens flink vergroten.