Als je zegt dat garagerock een overzichtelijk genre is, is dat nog steeds een understatement. Zwaar overstuurde versterkers, korte songs met feitelijk maar één riff en zang die eerder gebruld dan gezongen wordt, dan heb je het wel ongeveer gehad. Maar waarom is het dan vaak zo lekker? Volgens mij juist daarom. Er wordt niet geprobeerd ingewikkelde composities te bouwen of meesterlijke instrumentbeheersing te tonen, het is een en al gevoel. Dat je dan je instrumenten niet hoeft te beheersen is natuurlijk onzin. Ik kan best een garagerockdeuntje verzinnen, maar ik ben niet in staat het gevoel in mijn hoofd dan ook uit een versterker te krijgen. De mannen van het Israelische Monotonix kunnen dat wel. Het album Where Were You When It Happened? beslaat net een half uurtje en de acht songs die in die tijd voorbijkomen laten horen waarom garagerock zo leuk kan zijn. De eerste songs zijn van die typische één-riff-songs, met een goede beat, een basgitaar die de beat nauwgezet volgt en een zanger die zich de longen uit het lijf schreeuwt. Verderop weten ze echter wel degelijk te verrassen, zoals met de manier waarop zanger Ami Shalev zich op Robert Smith-achtige wijze door de tekst kreunt. Ook zitten er intrigerende trage songs tussen, zoals afsluiter “Hunt You Down”. Daar is het bovendien een orgel dat de plaats van de gitaar ingenomen heeft. Uiteindelijk weet Monotonix de emotie over te brengen. En dat blijft knap, in elk genre.
mij=Willie Anderson / Konkurrent