Nirvana / Foo Fighters / Alice In Chains

Ik was toen Nirvana groot werd na de releases van Nevermind nooit een adept. Mijn waardering voor het werk van Cobain kwam pas toen ik In Utero onder ogen kreeg. Natuurlijk was ik wel eens los gegaan op “Smells Like Teen Spirit”, maar het was de grilligheid van In Utero (onbegrijpelijk dat die plaat uiteindelijk vier miljoen keer over de toonbank ging) die mij veel meer aansprak. Toen pas ook kocht ik Nirvana’s debuut Bleach dat ik eveneens beter kon waarderen. Twintig jaar na release van deze ooit voor zeshonderd dollar door Jack Endino opgenomen plaat geldt dit nog steeds. Wat me overigens nooit opgevallen was in de kleine lettertjes van mijn oude Bleach-cd is dat Dale Crover van The Melvins in drie nummers de plek in nam van de toenmalige drummer Chad Channing. Niet zo gek dus dat hij in 1990 de laan uitgestuurd werd omdat Cobain en Novoselic hem te beperkt vonden en in Dave Grohl een veel betere vervanger vonden. Het schijnt dat Jack Endino deze jubileumuitgave (een woord waar Cobain vast van gegruweld had) wel heeft proberen op te poetsen, maar dat de rauwe vaak aan Mudhoney doen denkende smoezeligheid is natuurlijk gewoon rauw gebleven. Maar vooral de liedjes blijven geniaal. De manier waarop Cobain zijn maniakale kant combineerde met zijn melodieuze en hoe die tot zijn recht komen in de low budget opname blijven koel. Als bonus is bij de heruitgave nog een show uit 1990 toegevoegd. Daarin speelt de band net een stapje sneller (check “About A Girl” maar eens) en klinkt beter dan in veel van de Nirvana bootlegs die er verschenen zijn. De energie en passie knalt nog net wat groezeliger je speakers uit dan de originelen die eigenlijk ook een verkapte bootleg zijn.
Hoe groot is dan wel niet het contrast met de als een klok klinkende opnames zoals Foo Fighters die afleverden sinds Grohl de band begon vlak na de zelfmoord van Cobain. Wie mij na het verschijnen van de titelloze debuut-cd verteld had dat Foo Fighters vijftien jaar en zes cd’s later een van de bestverkopende rockbands van het komende decennium zouden worden had ik recht in zijn gezicht uitgelachen. Natuurlijk was (en is) “This Is A Call” een geweldig nummer en “I’ll Stick Around” cool, maar “Big Me” en “For All The Cows” zijn truttennummers. Ik dacht dat het na het in mijn oren matige The Colour And The Shape wel een met een sisser af zou lopen. Maar Grohl bleek one tough cookie en bovendien iemand die lekker eigenwijs zijn ding bleef doen. Dus als hij wil drummen bij Queens of The Stone Age of een project wil doen als Probot dan doet ‘ie dat gewoon. Het lijkt me ook zo’n iemand op wie je niet boos kunt worden en een enorme drive heeft om door te gaan om nog greater te worden. Hij zegt in het boekje dan ook dat je Greatest Hits niet moet verwarren met Our Best (of Favourite) Songs. Da’s best eerlijk vind ik. De nieuwe met Butch Vig opgenomen tracks “Wheels” “Word Forward” zullen overigens ook niet de boeken in gaan als de beste Foo Fighters-songs ooit geschreven, maar hebben wel dat typische melodieuze Foo Fighters-geluid. Naast de cd met hits is er ook nog een dvd met daarop de vaak hilarische videoclips die Grohl en consorten in de loop der jaren opgenomen hebben. Bonuspunten scoort Grohl bovendien met de droge uitleg in het boekje over hoe je thuis een multitrack op kunt nemen met twee taperecorders.
Bij Alice in Chains heb ik hetzelfde als met Nirvana. Mijn favoriete plaat van hen is niet het succesvolle Dirt, maar het titelloze album dat volgde op die cd. De donkere gitaarpartijen van Jerry Cantrell en de getergde, maar nog steeds geweldige zang van Staley maakten op mij een onuitwisbare indruk. Het werd het laatste album met Layne Staley. Drugs maakten uiteindelijk een einde aan zijn leven en daarmee eindigde Alice in Chains ook. Ik dacht voor altijd, want wie zou de kenmerkende zang van Staley in godsnaam kunnen vervangen? Een andere stem past gewoon niet bij “Would?”, “Heaven Beside You”, “Rooster” of welke andere track ook van de band. Daar heeft Cantrell uiteindelijk toch een adequate oplossing voor gevonden in de persoon van William DuVall. Het is gewoon eng hoe dicht deze nieuwe zanger van tijd tot tijd in de buurt komt van de sound van Staley. Al kan ik me niet helemaal losmaken van het idee dat DuVall op Alice in Chain’s Black Gives Way To Blue minder getergd klinkt dan Staley. Maar dat kun je de man moeilijk kwalijk nemen, want de drugshel waar Staley doorheen ging gun je niemand. Toch is het raar om iemand die klinkt als Staley te horen zingen in de titeltrack (met Elton John op piano!). Deze gaat namelijk overduidelijk over de dood van Staley. Wat goed is om te horen is dat het kenmerkende gitaarspel van Cantrell dik tien jaar na dato nog totaal niet outdated klinkt. De Alice in Chains-sound met uitgesmeerde laaggestemde gitaren passen ook nog uitstekend in 2009. Wat dat betreft is het goed (en volkomen terecht) om te zien dat de band in een vloek en een zucht 013 uitverkocht.

mij=Sub Pop / Warner & RCA / Sony & EMI