A Sense of Loss is de derde cd van Italiaanse art-rockers Nosound. Hun vorige, Lightdark, bleek voor mij als een tijdreis te werken. Wat dat precies betekent kunt u hier lezen. Deze nieuwe muziek laat wat minder synthesizer horen, maar introduceert mooi gearrangeerde strijkers, die de muziek meer dan hiervoor een adembenemende sfeer geven. Vrolijk is het niet, en ik zal eerlijk bekennen dat ik sommige passages met een brok in mijn keel heb beluisterd. Maar dat zal ook wel komen omdat ik op dit moment in mijn leven de betekenis van de titel van de cd ruimschoots mag ervaren. De zes nummers, variërend in lengte van vijf tot vijftien minuten, bevatten stuk voor stuk de voor Nosound kenmerkende uitgesponnen geluidslandschappen waarin veel te horen is maar niets domineert. Gitaar, toetsen, bas, drums en zang mengen tot een bedwelmend parfum dat de luisteraar verdoofd achterlaat. Ik noem hier bewust de zang als één van de instrumenten, omdat de zangpartijen nergens een vaste vorm lijken te krijgen, maar door de muziek heen geweven zitten zoals slierten nevel tussen bomen kunnen hangen op een koude herfstochtend. Verder weet ik eigenlijk niet goed wat ik over deze muziek moet zeggen, anders dan dat het me diep raakt op manieren die ik niet goed kan omschrijven en misschien liever niet begrijp. Maar is dat niet precies de definitie van goede muziek?
mij=Kscope / Bertus
er komt een nieuwe Nosound-album in augustus. De opnames waren een beetje raar: http://www.kscopemusic.com/2011/06/21/new-album-from-nosound-is-now-available-to-pre-order/