Piano Magic is nooit een band geweest waarbij je bang hoeft te zijn voor meer van hetzelfde. Het Britse kwartet blinkt uit in het ontlopen van verwachtingen en recalcitrante live-optredens. Van het kwartet is Glen Johnson de enige overgebleven oprichter van de band, en hij omschreef zijn doel met Piano Magic ooit als het ‘soundtracken van herinneringen.’ Piano Magic grijpt nooit naar de kortste weg om die herinneringen te voorzien van een soundtrack. Debuut Popular Mechanic kenmerkte zich door doodsimpele bliepjes-ambient en een wrange tegenstelling tussen kille elektronica en warme klankkleuren. Alsof Sneeuwwitje met een Casio om haar nek door de wereld van Ridley Scott’s Blade Runner dartelt. En nu is er Ovations, studioplaat nummer 10. Sinds, pak ‘m beet, Low Birth Weight uit 1999 zijn er steeds meer conventionele popstructuren op Piano Magic-platen te ontwaren. De experimenteerdrang bleef, maar soms maakte Piano Magic zowaar nummers met kop en staart. Dat is hier niet anders. De fascinatie voor donkere jaren ’80 pop wordt verder uitgewerkt, vooral in de sterke opener. Het hele album luistert als een ode aan eighties-helden als The Cure, Joy Division, en consorten. Johnson krijgt het voor elkaar om die referenties dienend te laten werken, zodat duidelijk blijft dat we hier met Piano Magic van doen hebben en niet met een vergeten parel uit de eighties. Ovations is een sterke aanvulling op hun oeuvre. Een oeuvre waarin de enige constante de aandacht voor klankkleur en instrumentatie is, en de platen kriskras tegen elkaar in druisen. En dat is, ondanks het toch wat conventionele karakter van Ovations, hier niet anders.
mij=Make Mine Music / Konkurrent