Je moet wel een beetje gek zijn om je fiets als bagage mee te nemen in het vliegtuig en dan op je bestemming deze als vervoermiddel te gaan gebruiken. Ik ben zo’n gek die dit jaar zijn succes in Ierland beproefde. Maar zoals altijd, en ook hier, vervloek ik de auto. Vreselijke dingen zijn het. Daar word ik als fietser helemaal op gewezen als er dode dieren op de weg liggen. Bah! Dit jaar was de oogst o.a. twee dassen. Op de hoes van Spiral Stairs‘ The Real Feel meende ik eerste een das te herkennen, maar er ligt een wasbeer met pillen. Er is tekstueel inderdaad weinig feestelijks op deze cd te beleven: er moet een scheiding verwerkt worden. De muziek, afdeling rock, alt.country en singer-songwriter geeft meer energie. Ik ga maar eens met namen gooien: Neil Young (zijn eerste solo-albums), R.E.M. en Posies. Ik zit echter naar een referentie te zoeken die me maar niet te binnen schiet. Al zoekend op het internet en ondertussen wat stukjes lezende zie ik hem ergens staan: Tom Petty. Inderdaad het is de betere gitaarmuziek. Wat ik ook lees, is dat men meestal niet zo positief is over dit album. En daar begrijp ik weinig van. Misschien komt dit omdat men bij de naam Scott Kannberg, de man achter Spiral Stairs, ook oprichter is van Pavement en zij zijn in het nieuws omdat ze weer bij elkaar zijn. Maar dit is geen Pavement. Het ligt eerder in het verlengde van zijn vorige band Preston School Of Industry. Dan bedenk ik me waarom ik dit misschien wel eens erg goed vind: ik beluisterde Kannberg’s cd in de auto en daar is deze muziek uitermate geschikt voor. Gelukkig is er geen dier de weg opgesprongen, want dan zou het stukje hier rond zijn. Nu kan ik nog zeggen dat ik de cd eerst nog maar eens ga beluisteren op andere momenten en plekken voor ik mijn definitieve oordeel vel.
mij=Domino / Munich