Yello – Touch Yello

In een vlaag van verstandsverbijstering besloten we dit weekend om ‘even’ de zolder om te gooien. Ouch, dat heb ik geweten. Ik zit tussen de stapels zooi en kan niets terugvinden. Waardeloos. De computer koppelde ik als laatste af. Nadat ik hem weer had aangesloten, besloot ik eens de simpele stereospeakers aan te sluiten in plaats van mijn 5.1-systeem. Al die kabels overal was ik zat. Maar wat een verschil in geluid! Die, toch niet goedkope, speakers klonken echt voor geen meter, bleek bij opstarten van Yello‘s nieuwste cd Touch Yello in iTunes. Hoe goed het wel kon klinken wist ik namelijk van even te voren, toen ik Yello draaide over die 5.1-speakers. Jemig, Boris Blank is nog steeds een koning van de details in de grote ruimte. En die details smeken om een paar goede speakers. Dan ervaar je bijvoorbeeld het laag overvliegende vliegtuig aan het einde van “Out Of Dawn” pas echt zoals het bedoeld moet zijn. Bovendien dringt de diepte van de donkere mompelstem van Dieter Meier veel beter tot je door. Weg met die sloppy 2.1’s dus. De hulp van buitenaf is op Touch Yello ook uit de kunst. Vooral het spel van meesterblazer Till Brönner veroorzaakt plezante rillingen bij me. “Till Tomorrow” is ronduit meesterlijk. Charmant is de zang van Heidi Happy, die als een dartel Zwitsers schapenmeisje soepel de vocalen van Meier aanvult of in haar eentje zingt. Het roept herinneringen aan de gouden tijd van Air op. Enige minpuntje aan Touch Yello vind ik de absurde remake van “Bostich (Reflected)”. Wat Meier en Blank hiermee wilden bewijzen is me volstrekt onduidelijk. Maar verder laten deze twee heren gelukkig horen hun touch nog lang niet verloren te hebben.

mij=Polydor / Universal