De vorige keer dat het hier over Atlas Sound ging werd Deerhunter (door ondergetekende) de hele recensie niet genoemd. Dat ging toen nog, voor Bradford James Cox met het prima Microcastle doorbrak. Atlas Sound is een intiem soloproject, dat op Let The Blind Lead Those Who See But Cannot Feel resulteerde in een duister album waarop flink wat jeugdtrauma’s werden verwerkt. Zo klonk het althans. Het nieuwe Logos voelt veel meer als een zij-project aan. De toon is aanmerkelijk lichter, niet zo vreemd eigenlijk nu zijn carrière van de grond is gekomen. Dit album staat vol folky gefröbel met een fikse psychedelische touch. “Walkabout” illustreert de meer achteloze aanpak prima, Panda Bear van de Animal Collective zingt zonnig mee en zelfs zonder zijn bijdrage had het nummer als zijn eigen band geklonken. Een imitatie-tussendoortje. “Attic Lights” is de meest geslaagde symbiose van Atlas Sound oude en nieuwe stijl. Alsof Cox zijn vroegere melodieën heeft afgestoft en er dit keer wel een popliedje van heeft proberen te maken, terwijl de zo beklemmende uitzichtloosheid toch net niet helemaal verdwenen is. In baslijnen was de man altijd al goed, hier bewezen in het acht minuten lang doordreinende “Quick Canal”. En dat bedoel ik volstrekt niet negatief, zo hoort het gewoon in gruizige shoegaze. De mysterieus om niet te zeggen maf zingende Laetitia Sadier is de ster van dat kleine epos, met een vocaal die zelfs iets religieus heeft. Zo mist Logos wellicht de persoonlijke touch, maar met een beetje hulp van Cox vrienden is de plaat toch bijna zo geslaagd. Een ding moet me nog wel van het hart, Cox staat zowel op de voor- als achterkant halfnaakt afgebeeld en met zijn bizarre lijf neigt dat toch naar een ouderwetse kermisattractie. Koketteren met freakdom, in feite een equivalent van het uitbuiten van een nep maar wel ontzettend sexy zangeresje, heeft de talentvolle muzikant echt niet nodig.
mij=4AD / Kranky / V2