Allemaal leuk en aardig die iPods en zo met hun schier onvulbare harde schijfruimte, maar ik verdwaal er af en toe flink in. Of beter, releases verdwalen er flink in. En da’s natuurlijk best een kwalijke zaak, maar al scrollend door indexes ben je een titel een stuk sneller voorbij dan wanneer je een stapel cd’s met je meezeult die je een voor een braaf beluistert en bespreekt. Het klinkt misschien als een slecht excuus, ik weet het, maar soms zijn er gewoon teveel. Erg hè? Zo zit ik nu dus met drie onbesproken platen van één label. Wat moeten ze wel niet van mij denken bij Alone Records? Ze vinden me daar in Spanje vast een ongeïnteresseerde Pipo. Misschien dat dat bijtrekt als ik ze alle drie nog even aan jullie voorstel?
Allereerst is daar Bëiruth, een band die ontstaan is uit de as van Fooz. Die band werd door Alone Records ooit aangeprezen als een van de meest veelbelovende Spaanse bands. Ik was het daar niet helemaal mee eens, maar Fooz II was geen onaardig album. Het verschil tussen Fooz en Bëiruth is echter behoorlijk. Het stonerjasje is helemaal uitgedaan en wat rest op Horizonte de Sucesos (Spaans voor het vage begrip waarnemingshorizon) zijn ijle spacerock-schetsen. Het vervelende eraan is dat ze een beetje doelloos rond dobberen op zoek naar die horizon. Wie iets zoekt om door te ontspannen, maar niets van het (vaak) gedreutel uit de new agehoek moet hebben is hier aan het goede adres. Met een boel goede wil ik er wat Floydiaanse trekjes in kunnen horen, maar Bëiruth ontbeert een fabuleuze gitarist als David Gilmour. Die had vast wel raad geweten met een track als “C.C.C.P.” Misschien is het wel niet de bedoeling van Bëiruth om het spannend te maken, maar behoorlijk saai vier tracks volspelen in dik een uur, lijkt me dat ook niet.
Dan is het een stuk plezanter om daarna Cuzo op te zetten. Deze band giert na een kort intro in “Escalera Roja” in ieder geval wat fermer je speakers uit. Alsof Black Sabbath een eentweetje met Hawkwind speelt en vervolgens met een puntertje hard scoort. Dat is goed voor flink wat fuzz en gierende gitaren dus. In die hoek blijft de rest van Amor Y Muerte En La Tercera Fase ook een beetje ronddolen. Af en toe doen ze echter rare dingen met hun songs. Zo fadet “El Miedo Es Lo Que Mata” na een venijnig begin ergens halverwege op aangeven van enkele subtiele tikken op bekkens zo maar uit en gaat verder als een zoekend pielend geheel dat vervolgens na een minuut weer een schop onder de kont krijgt van de logge gitaren. Naar mijn bescheiden mening volstrekt nutteloos. Misschien dat het drietal er zelf bepaalde beelden bij zag bij het schrijven en opnemen? Als soundtrack bij een cult actiefilm (liefst uit de B- of C-categorie) zou deze psychedelische maar powervolle muziek namelijk best dienst kunnen doen. Toch vrees ik dat Cuzo teveel de gebaande paden verlaat om hiervoor opgepikt te worden. Maar door het zandpad dat ze kiezen wordt een striemende zandstorm als “Circulo De La Droga” juist wel weer boeiend.
Het meest kans op van dit drietal geef ik echter El Paramo. Misschien dat Cuzo spannender is, maar voor kwaliteitsstoner zoals deze Mardrilenen het laten horen is altijd een plek. Al zou het wat mij betreft nog net een tikkie beter kunnen als ze de beschikking hadden gehad over een sterke stem als bijvoorbeeld die van John Garcia. Dat was zeker de icing on the cake geweest. Want zelfs alleen instrumentaal redden de Spanjaarden zich ook al wel. Dit komt doordat ze in hun variant op stoner postmetal uit de hoek van bijvoorbeeld een Isis roeren. Het geeft deze cd een lekkere dynamiek en meer dan voldoende inhoud om instrumentaal te kunnen boeien. En als je dat zeven lange nummers vol weet te houden is dat best knap. Als luisteraar krijg je het idee dat de tracks vanuit een repeterende jam opgebouwd worden, waarin alle instrumentalisten ongeveer gelijke inbreng hebben. Al heeft het gitaardeel van de band hierin misschien net wat meer privileges dan de anderen. Maar als ze dat dan zo (onvoorspelbaar) invullen als in bijvoorbeeld “Varicela”, dan kun je als bandgenoot volgens mij nauwelijks reden tot klagen hebben. Wat dat betreft past de bandnaam El Páramo de Spanjaarden prima. Dit is namelijk een woestenij in Argentinië die berucht schijnt te zijn om zijn onvoorspelbare weerskarakter. En die dynamiek is precies wat El Páramo zo boeiend maakt op dit ijzersterke debuutalbum.
mij=Alone / Clearspot & Alone / Clearspot & Alone / Clearspot