Een allergie is heel vervelend. Soms kun je er wat tegen doen met behulp van medicijnen, maar sommige allergieën kun je alleen maar voorkomen door de veroorzaker te mijden. Ik heb ook een allergie, eentje die niet te genezen is. Ik ben namelijk allergisch voor veel synthesizers. Om wat specifieker te zijn, die als vulling gebruikt worden voor het geluid van een liedje of zo simpel en goedkoop ingezet worden dat al mijn haren overeind gaan staan. Onlangs was er een documentaire op Arte over de Duitse band Trio (“Da Da Da”) en dit ging o.a. over de doeltreffendheid van de inzet van het instrumentarium inclusief de synthesizer. Inderdaad, daar was ik niet allergisch voor. De te recenseren cd van Julian Casablancas had echter op mij een het tegenovergestelde effect, maar aan zijn album heb ik al een stukje gewijd. Digital Leather is in de studio een eenmansproject van Shawn Foree (Arizona), en je raadt het al: hij zet synthesizers in. En drummachines, ook al zo’n allergie opwekkend apparaat. Het is dus vragen om een negatieve reactie van mij gezien de allergie. Foree lijkt gezien de nummers op Warm Brother albums in zijn platenkast hebben staan van David Bowie (1. Outside, getuige bijvoorbeeld het liedje “Kisses”), Lou Reed (hoor ik daar een riff uit “Walk On The Wildside” in “Hurts So Bad”?) en Joy Division (bijvoorbeeld “Modern Castles”). Digital Leather zet gelukkig de apparaten verdienstelijk in en de liedjes doen niet onder voor die van de voorbeelden, bovendien is er de prachtige zware stem van Foree die mij aan Ian Curtis doet denken en mij meeneemt op Digital Leather’s muzikale reis. Warm Brother is in mijn oren dan ook een lekker eighties new wave-album dat van voor naar achter boeiend is inclusief experimenten met die verdomde synthesizer.
mij=Fat Possum / Bertus