Toen in 2003 Emilie Simon haar weg vond naar mijn cd-speler was triphop eigenlijk al passé. Maar de combinatie van een Franse zangeres die zich in haar moerstaal – zuchtend en wel – een weg baande door de donkerte en duisternis van triphop, zorgde voor één van de aardigste platen van dat jaar. Niet in het minst door de meer dan fraaie covers van “Femme Fatale” en vooral “I Wanna Be Your Dog”. Haar tweede cd, Végétal uit 2006, was ook geslaagd, al lagen de hoogtijdagen van triphop nog veel verder achter ons. Het lijkt dus niet onverstandig om met haar derde plaat The Big Machine een nieuwe weg in te slaan. De donkere, spannende geluiden en de Franse teksten zijn nu helemaal verdwenen. Daarvoor in de plaats is electropop gekomen. Niets meer en niets minder. Denk Little Boots, denk zelfs La Roux. Maar het meest opvallende is haar nieuwe manier van zingen: van een prachtig kirrende en kreunende Française naar een soort Kate Bush. Er zijn koerswijzigingen die minder ver gaan. Bovendien blijkt nu dat het niet haar eigen liedjes zijn die haar albums goed maakten. (Eerlijk is eerlijk: op haar debuut was ook “I Wanna Be Your Dog” het hoogtepunt.) Het pathos van Kate Bush, de te zwaar opgetuigde arrangementen en het overboord zetten van alles wat haar eerste platen zo mooi maakt: The Big Machine is wat mij betreft één van de meest teleurstellende platen van het jaar.
mij=Universal