Af en toe word ik gek van hoe snel de tijd me links en rechts inhaalt. Het voelt nog maar als gisteren dat ik innerlijk juichend Emily Jane White toevoegde als voorprogramma aan het concert van William Fitzsimmons in Doornroosje. Ik had me dan ook heilig voorgenomen die twee samen te bekijken. Maar voordat ik met de ogen kon knipperen was het al 1 december en mijn agenda voor gisteren en de weken ervoor zo volgeplempt dat ik het idee had dat ik mezelf inhaalde. Het resulteerde erin dat ik, kien op het op juiste momenten (lees: rond concerten) plaatsen van recensies, de lezers hier vergat te tippen om niet alleen voor Fitzsimmons af te reizen naar Nijmegen maar om op tijd te zijn om ook het voorprogramma mee te pikken. White’s nieuwe album Victorian America overtroeft namelijk in bijna alles haar vorige album Dark Undercoat uit 2007 dat in 2008 hier verscheen. Vooral het inzetten van een minder sober instrumentarium doet haar meer deugd dat ik had kunnen vermoeden op basis van het bijna alleen met gitaar en cello al prachtige Dark Undercoat. De arrangementen zijn nog steeds niet lyrisch en uitbundig, maar ze vullen de lichthese stem van White aan. Ze trekt wat meer de kant van Laura Veirs op, maar doet me qua stem in bijvoorbeeld “Frozen Heart” en “Red Dress” zelfs wat aan Sinead O’Connor denken. Wat wel bijzonder is aan White is dat ze in tegenstelling tot veel andere singer-songwriters het ook lukt om liedjes van zes, zeven minuten zoals “Stairs”, “The Ravens” en het tikkie bluesy, en vooral tegendraadse “Red Dress” te boeien. Echt dondersjammer dat het voor mij onmogelijk was erbij te zijn om de liedjes live vertolkt te horen worden. Maar deze cd is een mooi doekje voor het bloeden.
mij=Talitres / Munich
Mooi plaatje, inderdaad.
Wil geen zout in open wonden strooien, maar mij heeft ze overtuigd in doornroosje. Haar album staat in bestelling.
@Joep: ik kan wel wat hebben, gelukkig.