Je moet er maar zin in hebben om wekelijks meerdere cd’s tot je te nemen en er iets over te zeggen. Niet dat u als lezer medelijden met mij hoeft te hebben: ik doe het graag. Maar af en toe wil ik wat langer stilstaan bij een album om deze in al zijn finesses te horen en niet altijd heb ik zin om dit met u te delen. Het spijt me, maar het is niet anders. Dit heb ik vooral als ik zelf gegrepen wordt door een liedje of zelfs door een heel album. En vooral de heel gevoelige platen zijn daarbij favoriet. Deze week had Gaëtan Vandewoude de eer om met zijn cd Isbells aan te sluiten bij een week waarbij ik even geen tijd had voor File Under. Mijn voorraad stukjes was zienderogen aan het slinken. Vandewoude speelde eerder in het Belgische Soon en Ellroy, mocht je deze toevallig kennen, maar nu doet hij zijn ding als Isbells. Zover ik aan de cd kan zien is het een solo-album, maar op het podium schijnt hij nu een band te hebben. Zoals gezegd maakt Isbells gevoelige muziek met dito teksten, al wordt het geen tranen met tuiten huilen. In dit geval is vooral de gitaar erg belangrijk en zoekt de zang geregeld zijn eigen weg als een bootje op de golven. Een muzikale referentie waar ik niet aan voorbij kan is Nick Drake, maar ook door zou kunnen gaan als de Awkward I van België. Zo goed als I Really Should Whisper van laatstgenoemde vind ik Isbells overigens niet, daarvoor staan er aan het eind helaas een aantal mindere songs die net wat teveel van hetzelfde laat horen. Maar als ik de cd weer opnieuw start vergeef ik hem dat meteen, want alleen al een opener als “As Long As It Takes” is van een ongekende schoonheid.
mij=Zeal / Konkurrent