Het was vandaag geen toffe dag en dan druk ik me zwak uit. Hij was nog geen veertig en zag het leven kennelijk niet meer zitten. Ik was vandaag bij zijn begrafenis en die was zeer emotioneel. Nu ik weer thuis zit besluit ik ter afleiding van mijn verdriet maar een stukje te schrijven over de cd Dead Man’s Suit van Jon Allen. Afgelopen week had ik deze al diverse malen gedraaid, maar ik had nog geen tijd gevonden om er wat over te zeggen. Toen was ik nog onwetend over de begrafenis die later in de week zou volgen. Nu zie ik pas wat de titel van het album is. De Brit Jon Allen klinkt zonder dat je naar de teksten luistert, toch best positief. Ik ken droevigere singer-songwriters en met de refreinen van deze liedjes kun je na een paar keer luisteren al meezingen. Hij heeft er niet voor gekozen om het alleen in te spelen. Zo huurt hij, wisselend per nummer een combinatie van een drummer, organist en gitarist in, en zelfs een keer een cellist. Zijn stem heeft een rauw randje net zoals die van Rod Stewart en Bob Dylan. Allen’s liedjes hebben ook wel wat van die van hen weg. Maar ik noem ook John Hiatt en Stephen Stills. Als ik echter dit stukje aan het uittikken ben, en de teksten eens bekijk dan zit ook Allen niet in zijn vrolijkste periode. Zo zingt hij in de opener en het titelnummer: ‘I Thought That It Was Black, I Found Out It Was Blue’. Al zal hij (hopelijk) vrolijker zijn over het succes dat hij momenteel kent. Zo is “Coming Home” in Engeland opgepikt voor een autoreclame. Emotie is het toverwoord van dit album en dat brengt Allen met verve. Voor die stemming heb ik dit album echter niet nodig. Ik zou het echter graag zo anders willen.
mij=Monologue / Absolute / Rough Trade