Elk jaar weer is het weer dezelfde ellende: je levert je jaarlijstje in en vervolgens komen er natuurlijk weer vier, vijf platen langs die op zijn minst mee hadden moeten dingen naar een plaatsje in de verrukkelijke tien. Ik heb me er maar bij neergelegd dat een lijstje nooit af is, maar de ‘bevroren’ versie laat ik intact. Anders hadden de Zweden van Makajodama absoluut een kans gemaakt om ergens onder in mijn top10 geëindigd te zijn. Deze Zweden maken namelijk lekker eigenwijze symfonische rock. De basis van de band bestond uit Mathias Danielsson (guitar, bass, orgel) en Mattias Ankarbrandt (potten en pannen) die samen zochten naar een violist die de beelden die zijn in hun hoofden zagen, die een mix van precisie en improvisatie waren, kon omzetten naar klanken. Die vonden ze in Johan Klint die als toetje ook nog celliste Karin Larsdotter meebracht. Met Anekdoten‘s Nicklas Barker achter de knoppen maakten ze deze geweldige debuutplaat. Doordat de helft van de band uit strijkers bestaat geeft dit de band onmiskenbaar een eigen geluid. Maar gelijk ook een niet bepaald hap-slik-weg geluid. Dat valt gelijk op bij het prachtige openingsnummer “Reodor Felgen Blues” waarin de gitaar een bizarre, bijna blikken sound heeft en een robbertje vecht met de strijkers voor de moddervette bas binnenrolt en de strijkers ‘dwars’ gaan liggen. Je moet Makajodama dan ook zoeken ergens op de kruising van King Crimson en de klassiek georiënteerde post-rock uit de Constellation-stal à la A Silver Mt. Zion zoeken en er dan nog een lik traditionele Scandinavische folk doorheen husselen voor de noordelijke melancholische touch. Het maakt deze bijna een uur durende instrumentale cd niet tot de gemakkelijkst te verteren albums van dit jaar, maar wel tot een van de betere.
mij=The Laser's Edge / Bertus